We zijn gaan betogen en we zijn daar fier op. We hebben ons laten horen.

Op facebook en andere sociale media woedt een storm aan meningen pro en contra de klimaatmarsen. Discussie is goed als het betekent dat iedereen die een opinie poneert daar ook even bij heeft nagedacht. De wereld heeft veel denkwerk nodig. Jammer genoeg blijft het heel vaak bij boutades. Opruien is zo gemakkelijk geworden.

We zijn allemaal aandoenlijke klungelaars in dit leven. We proberen goed te doen. We trachten goed voor onszelf en voor onze omgeving te zorgen, maar we zijn ook lui en slordig. Niemand begint zijn dag met de idee ‘ik ga nu eens het milieu verknoeien, zie’, en toch nemen we al te vaak de gemakkelijkste uitweg. 

WIJ ook! 

Echt, je kunt ons gezin op heel veel fouten betrappen. Ik ga zelfs de aanzet geven: we hebben een dieselwagen, ons huis is nog niet energievriendelijk, we eten soms vlees, binnenkort nemen we zelfs het vliegtuig naar Zuid Afrika, en ik hou nog teveel van een bad. 

Ik durf niet beweren dat we altijd even bewust consumeren, maar toch, veel vaker wel dan niet. 

We proberen en dat is gruwelijk ondermaats. 

Onze kleine inspanningen zijn waardevol maar wegen niet op tegen wat er nodig is. Zijn we daarom hypocriet als we meebetogen? Ewel neen!

Wij stapten door de straten van Brussel omdat wij vinden dat onze kinderen een ernstig klimaatplan verdienen. 

Voor diegenen die vinden dat wij het simpel zien. Dat is zo. Wij hebben niet alle gegevens om een adequaat plan te maken. Wij kunnen dat niet, en we willen dat niet moéten kunnen. Er zijn wetenschappers die genoeg verstand hebben van ecologie én van economie die dat voor elkaar kunnen krijgen. Het is aan de beleidsmakers om daarmee iets te doen.

Zal ons dat kosten? Ja! Maar niets doen zal nog ons nog veel meer kosten. Er moeten prioriteiten gesteld worden. In een huishouden is de goede keuze ook niet altijd de tofste, toch? Politici schermen nu met het excuus dat mensen onpopulaire maatregelen niet aankunnen. Dat is onwaar.

Niemand vindt het normaal dat je voor minder dan 100 euro een vliegreis kunt boeken. Nu kun je voor 112 euro vanuit Lille naar Bordeaux geraken met de TGV maar daar een goedkope vlucht van 56 euro tegenover zetten is gewoon niet eerlijk.  

Niemand vindt het normaal dat we kersen kunnen eten met Kerstmis, niemand verwacht dat ook, toch zijn ze er.

Maar praat ons geen schuldgevoel aan als we met de auto gaan werken wanneer het openbaar vervoer geen alternatief kan bieden. 

Er is veel werk, we beseffen dat. En zodra je aan één steentje duwt begint de hele dominoketting te wankelen maar hoe langer we uitstellen hoe groter en complexer dat bouwsel wordt. We moeten er nu aan beginnen want ik mag niet denken aan de puinhoop die volgt als het ineen begint te storten.

Doen alsof er geen probleem is en hopen dat de natuur zichzelf herstelt is een te gewaagde gok volgens mij. Dat is iets zoals zeggen dat ik vanzelf weer slank word omdat ik dat -echt waar- ooit was en intussen de ene praline na de andere binnenspelen. Dat werkt waarschijnlijk niet, he. Spijtig.

We hebben een plan nodig!

En ik vertrouw genoeg op de kennis van de mens dat het mogelijk is er een te maken.

Maar wij gingen ook naar Brussel omdat wij onze kinderen leren dat zeggen wat er scheelt altijd beter is dan zitten mokken: ‘Als wij niet weten wat je stoort kunnen wij je ook niet helpen’

Daarom dus: de straat op! Laat je horen!