Ik heb geen idee hoeveel dagen wij nu in lockdown zitten. In gewone tijden heb ik al moeite met het inschatten van tijd, maar nu is dat heerlijk toegelaten. Ik durf wedden dat jullie allemaal niet goed weten welke dag we vandaag zijn. 

In ons gezin worden de regels strikt nageleefd en het kost ons zelfs niet zo erg veel moeite meer. Wij zijn in de zomerroutine gestapt die ons best goed bevalt. Wij houden wel van dat hele back to basics verhaal, maar daar wil ik het nu niet over hebben. 

Ik maak me zorgen. 

Alles went en dat is nu even niet ok.

Als verpletterende cijfers ons eerst nog verlamden van schrik en verdriet, zijn ze nu bijna deel geworden van de achtergrond, net als de vertrouwde deuntjes van de Classics 1000.

Zelfs de V-hals truitjes van Mr Van Ranst zijn zo vertrouwd geraakt dat we niet meer zo bang zijn voor wat hij eigenlijk te zeggen heeft.

Het is nog niet voorbij. De helden waarvoor we elke dag applaudiseren zijn met een uitputtingsslag bezig die nog lang zal duren. 

En dat is het juist.

Nu komt het er op aan om vol te houden. We zijn met zijn allen gericht op korte inspanningen met een direct resultaat, jammergenoeg gaat dit over een marathon geen sprint. 

Een bbq en een rosé-tje en we vergeten collectief alle ellende. En hoera daarvoor! Jullie kennen me intussen goed genoeg om te weten dat ik daar voorstander van ben. 

Leve een feestje! Leve de rosé-tjes!

We zijn het aan het leven verplicht te genieten.

Maar de zonnige dagen maken ons ook overmoedig. 

Ik zie hele verstandige, fantastische mensen waar ik veel van houd toch samenkomen.     ’ We kennen mekaar, dus we zijn veilig’ of ‘ Mag niet zeker? Maar ja,…’ 

Omdat we mekaar kennen denken we dat we veilig zijn. 

Maar dat is niet zo.

We kennen ook allemaal iemand die wel erg ziek is door dit vreselijke virus. En niemand weet echt of hij drager is. Niemand weet of hij iemand dierbaars kan besmetten tijdens zo’n ontmoeting.

Achter al die cijfers die we horen zit een verhaal dat iemand echt raakt. Iemand verliest een dierbare. Iemand die ook nog plannen had voor een volgende BBQ of die ook nog eens naar zee wou of die ook nog eens een familiefeestje wou meemaken. 

Ik mis mijn familie en ik kan niet wachten tot mijn ma de Paasbrunch kan organiseren. Maar als dat in Juni moet doorgaan is dat voor mij prima als we er maar allemaal gezond en wel bij kunnen zijn.

Ik weet dat ik nu die saaie moeder met het verwijtende vingertje ben. Jullie kennen me ook al goed genoeg om die kant van mij te herkennen. 

Iemand moet de aanhoudende zaag zijn, I can do that.

Als de goesting om uit te breken je overvalt denk dan aan Kim en aan Sara en aan Greetje en aan Ben en aan Ingrid en Maeve en Jens en ….die nu grote risico’s lopen om toch voor mensen te kunnen blijven zorgen. 

De ziekenhuizen liggen vol met mensen die ook dachten dat het virus aan hen ging voorbij gaan.

Blijf in je kot vrienden,

Serieus!

Ik voel me alsof ik een marathon heb gelopen. 

Denk ik, want ik weet natuurlijk niet hoe dat echt voelt. Mijn Start to Run podcast hangt nog ergens aan lesje 3 vast.

Soms gaat het raar. Het ene moment ben je bezig in je dorp met allerlei projectjes waar je je nuttig probeert te maken en het andere hangt je portret overal in de stad. Anderhalf jaar geleden werd ik gevraagd of ik mijn engagement ook wilde doortrekken in de lokale politiek. Volgens het principe ‘put your money where your mouth is’, vond ik het tijd om ook eens iets te doen, iplv veel goed te bedoelen. 

Na veel vijven en zessen zijn wij (mijn gezin en ikzelf) de uitdaging als onafhankelijk kandidaat aangegaan. Eerst en voor alles: ik ben tevreden over het resultaat. In tijden van polarisatie heeft onze vriendelijke linkse partij stand kunnen houden en persoonlijk heb ik een behoorlijk resultaat gehaald. Maar daar wil ik het nu niet persé over hebben.

7000 keer heb ik gedacht ‘daar moet ik iets over schrijven’. Maar tijdens de campagne heb ik mijn persoonlijke blog on hold gezet. Het was een moeilijke afweging. Aan de ene kant heb ik de campagne heel persoonlijk gevoerd. Alles wat ik heb gezegd is ook echt wat ik wilde zeggen en wat ik echt meende. Maar aan de andere kant vond ik het ethisch niet kunnen mijn persoonlijke blog voor mijn karretje te spannen, daarom Zei Zus een tijdje niets meer.

Maar ik ben terug!

Ik wil het hebben over anderhalf jaar campagne voeren.

Wat een avontuur! 

Mensen zijn wantrouwig tegenover politiek en politiekers en dat is jammer. Ik ben nu niet anders dan 2 jaar geleden en dat geldt voor het overgrote deel van de mensen op de lijsten. Je verandert niet ineens in een opportunist omdat je je in wil zetten voor je gemeenschap via de politiek.

Laat me je eens vertellen hoe dat bij ons ging zo’n campagne opzetten.

Van de ene dag op de andere zat ik met een team mensen samen, na te denken over waar we de stad binnen pakweg 10j willen zien. Ik kende niemand van die mensen vooraf. Dat is best spannend. Het enige waar ik zeker van was was dat het mensen zijn die voor een open vriendelijke samenleving willen werken. In die vergaderingen hangt er een sfeer van serieux omwille van de verantwoordelijkheid, vrolijk enthousiasme en kameraadschap. Die mix is fantastisch. Daarmee kan je alles aan, je werkt veel meer dan dat je voor jezelf zou doen. Anderhalf jaar lang zijn we zo op heel regelmatige basis samengekomen. 

In ons team werd alles besproken. Het programma, de strategie, de lijst, alles. Partijgebonden of onafhankelijke elke inbreng woog evenveel. Dat vond ik eerlijkgezegd verrassend. In tijden van dogma’s van diegene die het luidste roept aannemen,  is een ouderwets open gesprek een verademing. Niet dat er veel discussie was, want dit team stond als een blok achter de slogan het is ‘beter als we het samen doen.’

Het programma. Eerst hebben we bepaald rond welke hoofdthema’s we willen werken. Daarna konden we allemaal voorstellen doen om die thema’s ook waar te maken. Uiteindelijk zijn we zo overeengekomen over 449 voorstellen die van onze stad een warme vooruitstrevende plek kunnen maken. 449 ideeën om dingen te doen! 449 keer een plan van aanpak. Niemand zegt nog vrijblijvend tegen mij dat politiekers klaplopers zijn. 

Je kunt ook niet van je publiek verwachten dat ze 449 ideeën lezen, dus hebben we ons programma gestroomlijnd tot 25 goed leesbare speerpunten. 

En dan bepaal je de campagne strategie. Hoe pak je het aan, focus je op de personen of op het programma, werk je met papier of ga je voor digitaal?  We waren er al snel uit dat wij het vooral over het programma wilden hebben. Daarmee gaan we de volgende 6 jaar aan de slag dus dat is nogal van belang, me dunkt. 

Dan volgt de moeilijke keuze: gaan we voor digitaal of voor papier? Wij hebben heel bewust gekozen voor een digitale campagne. Je kunt niet tegelijk kilo’s papier verkwisten en zeggen dat je voor duurzaamheid wilt gaan. Daarom maakten we prachtige filmpjes waarin we de 25 kernpunten van ons programma uit hebben gelegd. Elke kandidaat kreeg de kans zich voor te stellen via een persoonlijke video. Die filmpjes zijn absolute pareltjes. En ik ben daar oprecht fier op.

Vermoedelijk hebben we een deel van het kiespubliek niet bereikt, maar aan de andere kant ben ik er erg trots op dat we voluit voor inhoud zijn gegaan. De mensen die voor ons gekozen hebben, hebben dat goed geïnformeerd gedaan. Ik weet dat ik mijn stemmen heb gehaald op merites en niet omdat ik bvb soms in een cafétje kom. (Wat ik trouwens heel graag doe).

Wij wonen in een goede hoek. Mensen zijn hier lief voor elkaar. Dat is in de campagne niet anders. De collega’s van de andere partijen hebben het spel eerlijk en open gespeeld. En als er al iemand was die eens op de man wilde spelen, dan is die daarvoor ook onmiddelijk afgestraft. De mensen hier moeten van geen zever weten. 

Als ik de persoonlijke balans maak ben ik heel blij dat ik dit aangedurfd heb. Ik heb enorm veel geleerd over de meest uiteenlopende dingen. Ik heb 25 fantastische nieuwe maatjes, die ik anders nooit zou hebben leren kennen.

De volgende 6 jaar zal ik met volle goeste werken aan de verwezenlijking van die 449 ideeën, stap voor stap. 

Bedankt voor alles vrienden! Ik ga mijn best doen!

Maar eerst ga ik een hele week slapen.

X

En wij hebben het wel weer niet gezien zeker! En het ging over ons en het is bovendien nog gefilmd Bij Gunstens IN ONS DORP!  Waar we gingen dansen toen we jong waren. Tomme toch.

Ik heb het dus niet gezien, maar dat houdt me niet tegen om er ook iets over te zeggen natuurlijk.

Ik ben er zeker van dat het een geweldig programma was. Wat humor open kan breken voor minderheden is niet te evenaren. Hoera voor Taboe!

Zelf vergeet ik altijd dat ik tot een minderheid behoor. Mijn leven is gewoon mijn leven en dat voelt niet minder of anders of raar. Het past mij en het past mijn gezin.

Maar soms word ik eraan herinnerd.

Soms is dat lastig, meestal niet meer.

Nog altijd vind ik het raar dat mensen nieuwsgierig zijn wanneer ik ‘het wist’. Als ik nieuwe mensen leer kennen vraag ik me niet af op welke leeftijd ze verliefd zijn geworden en hoe ze wisten of ze verliefd waren. Dat is niet waar ik aan denk als ik hen leer kennen. Toch is dat een van de eerste vragen die ik krijg. Niet dat dat erg is, ik vind dat gewoon iets vreemds om je af te vragen, toch?

Het is ook raar dat mensen er van uit gaan dat je nog dezelfde bent dan als pakweg 14 jarige. Wat je toen voelde of deed hoeft niet noodzakelijk te identiek te zijn aan wat je nu bent. Een mens leert, groeit, verandert.

Nog zoiets ‘mor allée je ziet het bij jou niet dat jij een lesbienne bent”. Hoe reageer je dààr goed op? ‘Dank u?’ ‘Wat bedoel je?’ raad ik af, tenzij je van ongemakkelijke discussies houdt natuurlijk.

Of iemand die naar een homokoppel verwijst als de homootjes. Dan zeg ik altijd ‘hoezo? Zijn ’t kleintjes?’

Of de korte aarzeling voelen als je je vrouw voor ’t eerst aan iemand voorstelt. Ja je hebt het goed gehoord.

Of in ons geliefde Frankrijk opnieuw dezelfde gesprekken moeten voeren als toen we jong waren, over hoe gewoon het is. En helemaal niet vooruitstrevend dat het heel gewoon is, mensen die mekaar graag zien te laten kiezen voor elkaar.

Of als ze naar jou verwijzen als een voorbeeld voor een nieuwe gezinsvorm, en denken dat het over pleegzorg gaat en pas genant laat in het gesprek beseffen dat het over de lesbische mama’s gaat.

Hoe vaak is bij jullie een etentje geëindigd in een voorstel van een echtgenote die het wel eens ziet zitten en een echtgenoot die er niet tegen is of omgekeerd? Dàt is nu eens iets wat mij de kast OP jaagt in plaats van erin! Het lef!

Nu ik begin op te sommen merk ik dat er toch dingen zijn die wij gewoon meenemen en naast ons neerleggen. Er boos om worden vraagt te veel energie.

Ik ben al zo lang out dat ik het vergeet hoe het ging.

Het is lang geleden en het was een andere tijd. En toen was het echt nog moeilijk. De meeste holibi’s leefden in het verborgene. Toen ik tiener was was volgens mij het woord holibi nog niet eens uitgevonden!

Opgroeien in de jaren 80 was helemaal niet zo ‘machtig’. Er was de constante dreiging van de kernbom, niemand vond een job, Tatcher en Reagan waren aan de macht, er was de dreiging van de CCC , de bende van Nijvel en bovenop dat alles was er AIDS (én hoog haar). Een mens kan maar zoveel aan. Ik zweer het u: moeilijke jaren die jaren 80.

Nu kun je je nog moeilijk de angst die rond Aids hing voorstellen. Iedere homo werd als  een gevaar voor de maatschappij aanzien. Maar dan letterlijk. Ik herinner me levendig discussies met goede vrienden over hoe je als homo bvb toch niet in een supermarkt zou mogen werken waar je met eten in contact kwam want dan zou je een hele stad kunnen besmetten, of hoe je bij de tandarts of bij de dokter eerst zou moeten zeggen wat je geaardheid was voor je behandeld kon worden omdat je anders moord op je geweten had. Ik overdrijf niet.

Voor mezelf was het eigenlijk niet zo vreselijk moeilijk allemaal, ik werd verliefd en dat was dat. Nooit veel problemen mee gehad met dat verliefd worden. En t was altijd voor écht.

Maar uiteindelijk toen ik wist dat ik samen met mijn (vrouwelijk) lief een leven wilde uitbouwen, was het voor mijn omgeving moeilijker. Je in die jaren outen als lesbische was echt niet zo vanzelfsprekend. Je zadelde je ouders en je nabije omgeving met een hoop miserie op, dat doe je niet zomaar.  Je koos zogezegd voor een moeilijke weg; je zou nooit werk vinden, je zou nooit kinderen krijgen, je zou een dubbel leven moeten leiden…Dat zijn een hoop zorgen voor ouders om te dragen.

Maar zelf heb ik dat nooit zo zwaar aangevoeld. Het was wat het was. Het had inderdaad een enorme berg kwalijke gevolgen maar bijna allemaal dingen die buiten mezelf kwamen. Ik heb nooit gedacht dat ik het Grote Gevecht moest leveren.

Ik heb me ook nooit verborgen. Toen niet en nu niet.

We voelden wel in alles dat we op een keerpunt stonden. We wisten dat onze generatie niet tevreden zou zijn met een verborgen leven. Wij duwden tegen de wanden van de kast.

Nooit vergeet ik toen mijn pa onze vriend E voor het eerst zag in Gent. Toen ik hen aan elkaar voorstelde gaf mijn pa geen krimp. E de meest camp homo van Gent.  In zilveren broek, zwarte kanten bloes en rood haar.  Mijn vader was hoffelijk als altijd, in niets kon je merken dat dat toch een situatie was die hij nog niet veel had meegemaakt. Die twee deden daar een gezellig klapke op ons terras en niets voelde moeilijk. Zowel E als mijn vader waren 100% zichzelf en helemaal op hun gemak. West Vlaams en Gents accent en al, die verstonden mekaar.

Op dat moment wist ik dat het wel goed zou komen met onze generatie.

En zo is het ook gegaan.

Er is veel ten goede veranderd in de 30 jaar dat ik volwassen ben. Ik ben het voorbeeld van complete integratie want ik kon net als iedereen trouwen én scheiden.

Het enige waar ik echt spijt van heb is dat ik me in mijn twenties het hart heb gebroken over kinderen krijgen. Ik was toen helemaal niet zeker of ik dat een wel kind kon aandoen. Dat is een foute inschatting geweest. Mijn excuus is dat ik niet durfde vertrouwen dat de verandering zo snel zou komen. Nu ik de prachtige bijna volwassen kinderen van mijn vrienden van toen zie, ben ik fier op hen. Maar tegelijk schaam ik me een beetje dat ik toen zo bang voor hun toekomst was. Dat is zo jammer, het heeft me heel veel nodeloos verdriet gekost.

Maar kijk, alles is goedgekomen! Nooit ervaar ik écht pijnlijke reacties van de mensen rondom mij. Iedereen in ons dorp kent en respecteert ons. We voelen ons geen raar gezin.

En ik weet hoe dat komt:

Ik woon in de Westhoek waar mensen zonder complimenten zijn. Doe wel en zie niet om en al de rest doet er eigenlijk niet toe. Eens je dat doorhebt gaat de rest vanzelf.

Wat een sprookje: Ik ben gelukkig getrouwd we voeden samen 2 fantastische pleegkinderen op en we leefden nog lang en gelukkig!

Ik wens het jullie allemaal toe!

XXXX

De foto is van de onovertroffen Maarten Devoldere Photography