Ik heb geen idee hoeveel dagen wij nu in lockdown zitten. In gewone tijden heb ik al moeite met het inschatten van tijd, maar nu is dat heerlijk toegelaten. Ik durf wedden dat jullie allemaal niet goed weten welke dag we vandaag zijn.
In ons gezin worden de regels strikt nageleefd en het kost ons zelfs niet zo erg veel moeite meer. Wij zijn in de zomerroutine gestapt die ons best goed bevalt. Wij houden wel van dat hele back to basics verhaal, maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Ik maak me zorgen.
Alles went en dat is nu even niet ok.
Als verpletterende cijfers ons eerst nog verlamden van schrik en verdriet, zijn ze nu bijna deel geworden van de achtergrond, net als de vertrouwde deuntjes van de Classics 1000.
Zelfs de V-hals truitjes van Mr Van Ranst zijn zo vertrouwd geraakt dat we niet meer zo bang zijn voor wat hij eigenlijk te zeggen heeft.
Het is nog niet voorbij. De helden waarvoor we elke dag applaudiseren zijn met een uitputtingsslag bezig die nog lang zal duren.
En dat is het juist.
Nu komt het er op aan om vol te houden. We zijn met zijn allen gericht op korte inspanningen met een direct resultaat, jammergenoeg gaat dit over een marathon geen sprint.
Een bbq en een rosé-tje en we vergeten collectief alle ellende. En hoera daarvoor! Jullie kennen me intussen goed genoeg om te weten dat ik daar voorstander van ben.
Leve een feestje! Leve de rosé-tjes!
We zijn het aan het leven verplicht te genieten.
Maar de zonnige dagen maken ons ook overmoedig.
Ik zie hele verstandige, fantastische mensen waar ik veel van houd toch samenkomen. ’ We kennen mekaar, dus we zijn veilig’ of ‘ Mag niet zeker? Maar ja,…’
Omdat we mekaar kennen denken we dat we veilig zijn.
Maar dat is niet zo.
We kennen ook allemaal iemand die wel erg ziek is door dit vreselijke virus. En niemand weet echt of hij drager is. Niemand weet of hij iemand dierbaars kan besmetten tijdens zo’n ontmoeting.
Achter al die cijfers die we horen zit een verhaal dat iemand echt raakt. Iemand verliest een dierbare. Iemand die ook nog plannen had voor een volgende BBQ of die ook nog eens naar zee wou of die ook nog eens een familiefeestje wou meemaken.
Ik mis mijn familie en ik kan niet wachten tot mijn ma de Paasbrunch kan organiseren. Maar als dat in Juni moet doorgaan is dat voor mij prima als we er maar allemaal gezond en wel bij kunnen zijn.
Ik weet dat ik nu die saaie moeder met het verwijtende vingertje ben. Jullie kennen me ook al goed genoeg om die kant van mij te herkennen.
Iemand moet de aanhoudende zaag zijn, I can do that.
Als de goesting om uit te breken je overvalt denk dan aan Kim en aan Sara en aan Greetje en aan Ben en aan Ingrid en Maeve en Jens en ….die nu grote risico’s lopen om toch voor mensen te kunnen blijven zorgen.
De ziekenhuizen liggen vol met mensen die ook dachten dat het virus aan hen ging voorbij gaan.