Als je het niet meer trekt

moet je duwen.

Vanmorgen heel vroeg zette ik dit mooie zeepje in de droogkast en ik besefte dat ik jullie misschien toch wat uitleg verschuldigd ben.

JADE patchoulli-sandelhout en glitter

De laatste jaren waren voor iedereen zwaar, zo ook voor ons.

De overstroming was de druppel die de emmer deed overlopen. Maar wat niemand bij dat gezegde beseft is dat je maanden daarna nog altijd blijft dweilen, soms ook letterlijk. 

Afwachten en op het beste hopen ligt niet in onze aard. Wij proberen altijd tot positieve actie over te gaan in alles wat ons overkomt. 

Natuurlijk hebben we een tijdje gewenteld in zelfmedelijden, 

natuurlijk verloren we af en toe alle moed. 

Maar zelfs drama gaat vervelen, dan weet je dat het tijd is om nieuwe plannen toe te laten.

Et voilà

Toen ik de kans kreeg om in het onderwijs een korte interim te doen heb ik die gegrepen.

Bij deze dit is hier aan de hand: een nieuwe tijdelijke job, de kinderen elk in een nieuwe school en elke dag liep er wel iets anders mis.

Het is hier dus pittig maar ook spannend en ook tof en we zijn altijd moe. 

Maar teveel doen voelt honderd maal beter dan het afwachten van enkele maanden geleden. 

Gelukkig kunnen we allemaal rekenen op een geweldig opvangnet in onze nieuwe scholen. 

De eerst maand is voorbij en we krijgen wat overzicht op de chaos. Stilletjes aan vinden we een manier om alle bordjes in de hoogte te blijven houden. 

Volgende weken staan in het thema van evenwicht vinden.

Dat betekent concreet dat we blijven produceren en

de openingsuren van de studio tot eind november gewijzigd hebben:

  • Woensdag 14.30-18u
  • Donderdag 16.30-18u (ook voor afhalingen van Koket)
  • Vrijdag 15-18u
  • Zaterdag 14-18u

De Kunstclub is voorlopig nog even gesloten, maar de plannen en de zeepjes rijpen rustig voort. 

Volg ons voor nieuws over de workshops.

We zien mekaar gauw.

X

Wees gelukkig, het mag!

Dank je voor de regenbogen.

Mijn Facebook feed staat vol regenbogen. Dank je vrienden, het doet deugd.

Waarom ik zelf nog geen statement heb gezet?

Wel het zit zo.

De kinderen hadden proeven en het was druk in de studio en we proberen met zijn allen recht te krabbelen na een hels jaar. Ik vond dus eerlijk gezegd dat Meneer Orban en zijn kornuiten zich even in stilte bezig moesten houden in hun kamer en nadenken over hun daden. 

Begrijp me niet verkeerd. 

Dit is heel ernstig. 

Ik ben opgegroeid in de tijd dat het heel moeilijk was om je weg te vinden als je als meisje voor meisjes valt. Het vallen zelf is heel gewoon, je plaats vinden in de wereld die jou raar vindt is zoveel lastiger. 

Ik heb geluk gehad. Of neen, gelukkig was ik altijd sterk genoeg om mijn geluk af te dwingen.

Maar ik ken veel intrieste verhalen van geheimen en diepongelukkige verloren jaren. 

Het hoefde niet zo te zijn. 

Het mag zo niet meer gaan.

Nu leef ik in een maatschappij die er vierkant gerust in is van wie ik houd. 

En daar zou ik eigenlijk niet eens dankbaar om moeten zijn. 

Ik ben het beu. Ik hoef mij voor mijn liefde niet te verantwoorden.

Wat er in Hongarije aan de hand is verschrikkelijk, zinloos en onbegrijpelijk. 

Het gaat ook helemaal niet over de liefde. 

Het gaat over macht.

Laat het niet gebeuren, laat je niet verdelen.

Wees zelf een regenboog. Maak het in alles wat je denkt en doet duidelijk dat het OK is dat we verschillend zijn.

Zorg voor elkaar.

Heb lief

Wees gelukkig, dat mag!

Alles went,…

 

Ik heb geen idee hoeveel dagen wij nu in lockdown zitten. In gewone tijden heb ik al moeite met het inschatten van tijd, maar nu is dat heerlijk toegelaten. Ik durf wedden dat jullie allemaal niet goed weten welke dag we vandaag zijn. 

In ons gezin worden de regels strikt nageleefd en het kost ons zelfs niet zo erg veel moeite meer. Wij zijn in de zomerroutine gestapt die ons best goed bevalt. Wij houden wel van dat hele back to basics verhaal, maar daar wil ik het nu niet over hebben. 

Ik maak me zorgen. 

Alles went en dat is nu even niet ok.

Als verpletterende cijfers ons eerst nog verlamden van schrik en verdriet, zijn ze nu bijna deel geworden van de achtergrond, net als de vertrouwde deuntjes van de Classics 1000.

Zelfs de V-hals truitjes van Mr Van Ranst zijn zo vertrouwd geraakt dat we niet meer zo bang zijn voor wat hij eigenlijk te zeggen heeft.

Het is nog niet voorbij. De helden waarvoor we elke dag applaudiseren zijn met een uitputtingsslag bezig die nog lang zal duren. 

En dat is het juist.

Nu komt het er op aan om vol te houden. We zijn met zijn allen gericht op korte inspanningen met een direct resultaat, jammergenoeg gaat dit over een marathon geen sprint. 

Een bbq en een rosé-tje en we vergeten collectief alle ellende. En hoera daarvoor! Jullie kennen me intussen goed genoeg om te weten dat ik daar voorstander van ben. 

Leve een feestje! Leve de rosé-tjes!

We zijn het aan het leven verplicht te genieten.

Maar de zonnige dagen maken ons ook overmoedig. 

Ik zie hele verstandige, fantastische mensen waar ik veel van houd toch samenkomen.     ’ We kennen mekaar, dus we zijn veilig’ of ‘ Mag niet zeker? Maar ja,…’ 

Omdat we mekaar kennen denken we dat we veilig zijn. 

Maar dat is niet zo.

We kennen ook allemaal iemand die wel erg ziek is door dit vreselijke virus. En niemand weet echt of hij drager is. Niemand weet of hij iemand dierbaars kan besmetten tijdens zo’n ontmoeting.

Achter al die cijfers die we horen zit een verhaal dat iemand echt raakt. Iemand verliest een dierbare. Iemand die ook nog plannen had voor een volgende BBQ of die ook nog eens naar zee wou of die ook nog eens een familiefeestje wou meemaken. 

Ik mis mijn familie en ik kan niet wachten tot mijn ma de Paasbrunch kan organiseren. Maar als dat in Juni moet doorgaan is dat voor mij prima als we er maar allemaal gezond en wel bij kunnen zijn.

Ik weet dat ik nu die saaie moeder met het verwijtende vingertje ben. Jullie kennen me ook al goed genoeg om die kant van mij te herkennen. 

Iemand moet de aanhoudende zaag zijn, I can do that.

Als de goesting om uit te breken je overvalt denk dan aan Kim en aan Sara en aan Greetje en aan Ben en aan Ingrid en Maeve en Jens en ….die nu grote risico’s lopen om toch voor mensen te kunnen blijven zorgen. 

De ziekenhuizen liggen vol met mensen die ook dachten dat het virus aan hen ging voorbij gaan.

Blijf in je kot vrienden,

Serieus!

We doen dit!

Zegt zus met een klein stemmetje

Het zijn rare tijden.

Zelfs voor een dwangmatig positiefje als ik is de lading slecht nieuws die we de laatste weken over ons heen krijgen moeilijk om te filteren.

In ons gezin worden de regels heel strikt gevolgd. We doen er alles aan om onszelf en de mensen rondom ons veilig te houden. Nu heb ik mezelf beloofd ook ons gemoed te beschermen. We proberen daarom onze nieuwsberichten te rantsoeneren. De cijfers en de curves hebben voor mensen als wij niet veel zin. We zoeken manieren om er goed nieuws in te lezen ook al weten we heel goed dat het eerst nog erger moet worden voor het beter wordt. We hebben onszelf een dieet opgelegd zoals toen we klein waren: 1 keer Karrewiet per dag voor de kinderen en 1keer bewust nieuws voor de mama’s. Dan pas besef je hoeveel keer per dag je anders van newssite naar newssite surft.

Ik ben aan het herstellen van een vieze borstvalling, en ik zweer je: ik ben bang geweest. Dit beestje heb ik wel vaker en elke keer ben ik daar echt mottig van, een beetje koorts, een dag of twee in bed en dan word ik beter. En ook al herhaal ik dat allemaal 10000 keer in mijn hoofd, de nachten zijn lang nu. 

Sommige mensen (zoals mijn lief) hebben een basisvertrouwen in hun lichaam. Ze zijn sterk en weten dat ze op hun lichaam kunnen rekenen. Ik heb dat nooit gehad. Mijn lichaam in ik hebben meer zo’n it’s complicated relatie. Ik ben een kluns, onhandig en mijn lichaam zit vaak in de weg van wat ik wil doen. Op momenten als deze heb je maar beter een goede verstandhouding met je lijf, zodat je goed weet wanneer je je echt moet zorgen maken en wanneer niet. 

Ik leer bij.

Mensen die mij kennen vallen nu van hun stoel: we hebben hier een half uurtje bewegen per dag ingepland en zelfs ik doe mee! We hebben een beurtrol zodat elke dag de sport van iemand aan bod komt: Karate, Dans, en Yoga (denksport mocht niet meedoen) Wie weet vind ik het na enkele weken nog prettig ook, maar ik vrees er voor.

Wij vervelen ons hier nog niet. Integendeel, om 9u elke avond uitgeteld, hoe déden we dat toen we dit nog met full time jobs combineerden? Ah ja, juist de meesters namen die 2 karwaten 8u per dag over.

De kinderen zijn automatisch in de routine van de Grote Vakantie gevallen. ’s Morgens wat studeren, klusjes en huishouden en de namiddag vrij spelen. Zij hebben de tijd van hun leven! Zij willen niet liever dan het gezin constant samen, hun kleine clan dicht bijeen.

Mama’s maken plannen. De zolder zou een trendy speelkamer worden.  Blijkt dat ze dit nodig hadden: een échte zolder, met stof en spinnenwebben en dozen vol speelgoed dat ze in geen maanden hebben gemist. De zolder is nu hun kamphuis. Ik leer bij.

Volgende week proberen we tijd voor onszelf in te plannen. Het ligt in mijn aard om altijd aandachtig te zijn; ik hoor en ik zie alles. Het is een moeilijke oefening om dingen te laten passeren, het lukt me al beter. Nu nog leren dat niet elke BONK die ik op de zolder hoor ook wil zeggen dat ik een kind met een open hoofdwonde zal vinden,…

De angsthaas in mij moet nog in zijn kot leren blijven.

Volgende week sluit ik me af en toe op in mijn atelier. Er wachten zepen en schilderijen op mij.

Onze zaak ligt helemaal stil. Als ondernemer ben je gewoon snel oplossingen te vinden. Het is een opgave dat idee nu helemaal los te laten. Wij maken ons zoals iedereen zorgen over de toekomst, maar we hebben onszelf ook opgelegd niet te ver vooruit te denken. Iedereen heeft dezelfde zorgen nu. In het grote plaatje verdwijnt dat in het niets. We moeten hier eerst door en dan zullen we weten wat we echt belangrijk vinden.

Ook dit zal voorbij gaan en we zullen veel geleerd hebben.

Vandaag is het lente en de zon is daar!

Zorg voor elkaar vrienden. 

We komen hier samen door.

Vanmorgen hebben we (een dagje te vroeg) alle kerstversiering opgeruimd. 

Hebben jullie dat ook dat gevoel van opluchting dat het weer allemaal voorbij is?

Sedert ik deel uit maak van een gezin hou ik van de feestperiode, de Kerstboom, de pakjes, de nieuwjaarsbrief, lichtjes,… het hele gedoe.

Maar ik ben net zo blij dat ik nu weer gewoon aan het werk kan.

Natuurlijk maak ik ook goede voornemens. Het is goed zo om de 6 maanden eens in ‘ t eigen hert te kijken’. 

Zal ik 10 kg lichter zijn volgend jaar? Heel waarschijnlijk niet. Maar hei, give me a break! Ik heb de menopauze doorgemaakt, ik heb 2 pre-pubers in huis, dit meisje heeft de stootrandjes rond haar hart nodig!

Zal ik het rustiger aan doen in 2020? Heel waarschijnlijk niet. Mijn zeepjes en mijn oorbellen beginnen net goed aan te slaan. Dus vermoedelijk zal ik nog meer tijd in Upstream studio steken. Het atelier is bijna klaar en ik kan niet wachten om er aan de slag te gaan.

Zal ik 5km kunnen joggen? Bij het idee alleen al zou een fittere ik over de grond liggen rollen van het lachen. Als ik op de top van mijn jeugdige slankheid geen tijd of plezier vond in sport is er weinig kans dat ik het dit jaar ineens ga ontdekken.

Wij hebben een druk, chaotisch, liefdevol gezin. Het ziet er niet naar uit dat we ineens veranderen in een goed georganiseerd team met nette kasten. (Al wil ik daar wel nog altijd zo graag naar streven). Ik troost me dat aandacht dat een beetje compenseert.

Zal ik me minder opjagen in de hardheid en de dwaasheid van de macht? Ik hoop van niet. 

Heel waarschijnlijk zullen we eind 2020 nog net zo moe zijn als nu, en nog altijd vinden dat we teveel op onze kinderen roepen, en nog altijd een te hoog getal op de weegschaal zien omdat we zo graag dat glaasje goede wijn drinken,

maar het grote verschil zal zijn dat ik me er niet meer schuldig over wil voelen.

Dit zijn mijn goede voornemens: 

Ik zal van slaap een goede vriend proberen te maken.

Ik zal zonder schuld tijd geven aan het denken.

Ik zal zacht proberen te zijn.

We doen wat we kunnen. En ‘als je je best hebt gedaan kun je niet beter’ zei metje.

We klunzen en proberen en falen, maar we hebben het goed met elkaar voor. 

En is dat niet schoon!?

Dus meester, als er eentje op school toekomt zonder agenda,… de mama heeft het even laten hangen, en ze mocht…

Ik wens van harte dat 2020 goed voor jullie zal zijn.

Warme groeten,

van 

Nathalie

XXXX

iets over de toeristenval.

 

Jullie weten al dat wij de zomer spenderen in Zuid West Frankrijk. Wij vinden het een fantastische regio. De zachtglooiende landschappen, de zonnebloemvelden, de wijngaarden, het lekker eten, onze lieve buren, de rust.

Wij hebben deze streek gekozen omdat er hier gewoon geleefd wordt. Mensen hebben een job, kinderen gaan naar school, boeren bewerken het land. Niet alles is ingericht om de toerist te behagen. En ja dat betekent ook dat je vaak de Franse Uberkitch kunt tegenkomen. Eerlijk gezegd zie je vaker de felgroene plastieken bloembakken dan de terracotta soort die je op de postkaartjes ziet. Maar dat maakt het juist echt. Lelijkheid hoort er ook bij, toch?

Vorige week toen ik op de markt stond geraakte ik aan de praat met een tof gezin vakantiegangers. De foto hierboven is die avond gemaakt trouwens. Ze waren zeer tevreden over hun verlof, alleen waren ze een beetje ontgoocheld over de dorpjes. ‘Er is niets.’

IMG_3251

De mensen van de middeleeuwse straatjes hebben gewoon een job. 

Of in het heetste van de dag zitten ze ook binnen naar de koers te kijken. 

Maar elke avond is er ergens een Marché Gourmand waar het hele dorp op af komt met hun mooiste kleren aan en klaar om samen met de bezoekers feest te vieren. 

De ochtendmarkten hier zijn de markten waar wij en de mensen van de streek gewoon hun boodschappen doen, net zoals ze in de winter doen. In de zomer zijn er wel wat extra kraampjes zoals dat van mij, maar dat stoort hen niet.

Aan de restaurants staan meer camionetten van stielmannen dan er vreemde nummerplaten staan. Ze serveren er een goede Menu du Jour. Meestal zijn dat dingen die je zelf nooit zou kiezen op de kaart. Durf het toch maar aan want wat je voorgeschoteld krijgt is eerlijk, lekker en vaak van een onverwacht hoog niveau. 

We hebben niet zo veel toeristenwinkeltjes.

We hebben wel een keramist in het dorp die het hele jaar door creeert en tentoonstelt. Hij maakt bovendien heel grote werken die in geen enkele valies passen. 

De kinderen zijn hier elke avond uitgeteld van het ravotten. Ze hebben nog geen pretpark gemist, ten zij  een boottochtje op de Lot onder die categorie valt.

Dat gezin had gelijk, er is hier niets.

Maar er de apiculteur kan een kwartier vertellen over zijn lindebloesemhoning zonder je te vervelen.

De kaasboerin op onze markt wilde me het geitenkaasje niet verkopen omdat ik het vanavond wou eten, ‘het heeft nog niet gerust madamme.’

Bezoekers zijn hier nog echt welgekomen. 

Kom, schuif mee aan tafel tijdens onze Marché Gourmand, eet een stukske mee van het varken aan het spit,

en ja, je mag je eigen fles wijn meebrengen als je dat wilt.

Ik kan het niet geloven dat ik het hier nog moet over hebben! 

fullsizeoutput_1b83

LGBT+ moeilijk vinden is so 90ies. 

Maar kom, voor degenen die niet goed opgelet hebben: 

Mensen die iemand graag zien en die iemand ziet hen graag terug die hebben geluk! In gelijk welke vorm dat graag zien ook is.

Mensen die het zien zitten om kinderen te hebben nemen een grote verantwoordelijkheid, doen dat met veel liefde, veel angst, veel fouten en zijn altijd moe. Om het even hoe dat gezin samengesteld is.

Als homo’s voor kinderen kiezen doen ze dat heel bewust. Er kan nu eenmaal moelijk een accidentje van komen. Die kinderen hebben alvast die zekerheid. Al de rest is net als bij iedereen; elke dag herbeginnen. Het beste hopen, veel humor en af en toe eens met de vriendinnen een zaagsessie houden.

Nooit heb ik gevoeld dat ik bij een ‘minderheid’ hoorde, niet echt. 

Mijn lief lacht dat dat komt omdat dat niet bij mijn persoonlijkheid past. Ik ben niet geschikt voor een slachtofferrol.

Ik heb me altijd geengageerd, links van het centrum omdat ik thuis meegekregen heb dat je altijd moet uitkijken of er iemand je hulp nodig heeft en dat we dat best als gemeenschap doen. Alleenstaande moeders, zieken, nieuwkomers, mensen die pech hebben gehad, we zijn het als maatschappij verplicht om voor elkaar te zorgen…bovendien ‘niemand is er vrij van’*  

Nooit heb ik serieus overwogen dat ik zelf iemand zou zijn waarvoor op moet gekomen worden.

En ineens zit ik in die situatie. Het is akelig.

Iets over vrije meningsuiting.

Ik ben beleefd opgevoed dus dat betekent dat je mag discussieren, van mening verschillen en ’t mag soms zelfs eens luid gaan als de passie spreekt. Maar altijd laat je iemand in zijn waarde. 

Het is moeilijk. Ik geloof in hoffelijkheid en mij zal je heel zelden iemand horen schofferen, mijn tenen krullen al bij sommige grappen, maar kom… ik kan er tegen.

Smaken en kleuren en all that. 

Misschien moeten we enkele regels vast leggen.

Nooit val je iemand aan om wat hij is – een rosten, een dikken, een dommen, een boer, een homo, een Nederlander,…

Je kunt zeggen ‘Mr de roste dikke domme homofiele boer ik vind dat je je net als iedereen aan de verkeersregels moet houden.’  Zeg niet ‘ dikke Hollandse boeren mogen niet met de auto rijden’.

Je kunt vinden dat bepaalde zaken niet in jouw wereldbeeld passen maar je kunt de wereld niet naar jouw wensen doen voegen.

Als ik zou vinden dat extreem rechtse mensen hun kinderen niet goed opvoeden omdat ze de wereld van die kinderen verkleinen en dat niet in mijn wereldbeeld past, mag ik toch nog niet zeggen dat ze beter geen kinderen opvoeden. Ik mag dat zeker niet zeggen namens anderen, bvb als ik verkozen zou zijn voor het Vlaams parlement. Noblesse oblige. Dat wil zeggen met macht komt plicht. 

Iets over media trainingen

Ik heb me zelf politiek geengageerd en heb daar dus wat over opgestoken. De belangrijkste les is dat je om het even wat men je probeert aan te leren niet kan lukken als je het zelf niet gelooft.

Al wat je zegt moet waar zijn anders val je grandioos door de mand. Altijd. Vraag het aan de eerste de beste marktkramer. Als je je zelf niet gelooft zal niemand je product kopen. Authenticitheit herken je altijd.

Mvr Sneppe u was authentiek en waarachtig, verberg u niet achter mediatraining, dat is onwaardig en laf. 

U was ook gemeen maar dat wist u zelf wel.

 

Mijn vrienden zijn fantastisch.

Ze zeggen me allemaal hoe geweldig mijn gezin is. En ze hebben gelijk!

Maar daar gaat het niet om, of toch niet alleen. 

Ze zeggen me ook hoe ik me het niet aan moet trekken. Maar ik trek het me wel aan. Heel erg zelfs. Ik durf dit niet wegdenken omdat die mevrouw dom zou zijn. Dit is geen domheid, het is intollerantie. Het is je beter voelen dan iemand anders.

Het gaat niet alleen over mijn gezin, maar over al die gezinnen als dat van ons. Volgend jaar gaat het misschien over iets waar we nu nog niet aan denken, alleenstaande moeders bvb, of rostjes, of dikkerds, of….

Ik ben er niet gerust op, 

Want politiek is wat onze maatschappij vorm geeft. Of je het leuk vindt of niet, het bepaalt voor een groot deel hoe jij en ik de volgende jaren zullen leven. 

De shift naar extreem rechts maakt mij bang. Ze pakken ons in terwijl we erbij staan, we weten allemaal dat die one-liner show de essentie niet is en we nemen het allemaal niet zo ernstig.

Maar er kan intussen veel kwaad gedaan worden.

Ineens mag onder het mom van vrije meningsuiting iemand oordelen over iemand anders en daar een punt van maken om (verdoken) campagne mee te voeren.

Zaten we daar nu echt op te wachten? 

Willen we de gezonde katholieke waarden van de jaren 50 echt terug brengen? Echt?

Denkt er echt iemand dat het mogelijk is om ons Vlaanderen van de wereld af te schermen en wie zou dat uberhaupt willen?

Gaan we ons daar echt mee bezig houden? Ja dus. 

Dat de zorg dringend aangepakt moet worden, er wachten mensen.

Dat we een manier moeten vinden om het klimaat leefbaar te houden en tegelijk te zorgen dat onze economie en onze boeren er niet aan ten onder gaan.

Dat we allemaal voelen dat de rek uit de welvaart is, en er duurzame oplossingen bedacht moeten worden, en liever nu dan later.

DAT! Daar moeten we ons zorgen over maken.

Dat Jan en Bart een gezin willen, who cares? (behalve Jan en Bart natuurlijk) 

Maar de stigmatiseringsmachine draait intussen op volle toeren. 

Is het een afleidingsmanoeuvre? Divide et impera – (ek spreek die taal.)

Of willen ze echt gaan voor een witter dan wit maatschappij uit de jaren 50 sitcoms? 

Ik weet het niet en ik ben ook niet slinks genoeg om dit helemaal door te denken. 

Ik ruik onraad dat is alles.

Bedankt iedereen die ons blijken van steun stuurde. Het heeft me door een hele moelijke dag geholpen. 

Blijf alert, maar hoopvol.

Alle liefs

 

*= het kan ons allemaal overkomen- echt waar.

soms is het te groot voor mij.

Er zijn zo van die weken dat zelfs de geur van de meidoorn niet helpt.

In hetzelfde weekend dat de warmste radiostem verstomde en de ouders van Julie het vreselijkste nieuws kregen, verloor een collega plots zijn 16 jarig dochtertje. 

Ik ben dankbaar dat mijn dierbaren veilig zijn. Maar daar gaat het niet om.

Het verdriet dat door die gezinnen raast is teveel en te groot voor iemand als ik om naast me neer te leggen en gewoon door te gaan met mijn dagelijkse leven. 

Even stilgevallen.

Het is alsof je vel er af is en het grote verdriet rauw naar binnen kruipt. Ik denk dit dat de prijs is die je betaalt als je de andere 350 dagen van het jaar wel oprecht gelukkig kunt zijn door de lach van je hond of door het vuurwerk aan klaprozen in de berm.

Volgende week zal ik weer blij zijn en helemaal mezelf. 

Maar hoe die gezinnen verder moeten,…

ach toch..

De straat op!

 

We zijn gaan betogen en we zijn daar fier op. We hebben ons laten horen.

Op facebook en andere sociale media woedt een storm aan meningen pro en contra de klimaatmarsen. Discussie is goed als het betekent dat iedereen die een opinie poneert daar ook even bij heeft nagedacht. De wereld heeft veel denkwerk nodig. Jammer genoeg blijft het heel vaak bij boutades. Opruien is zo gemakkelijk geworden.

We zijn allemaal aandoenlijke klungelaars in dit leven. We proberen goed te doen. We trachten goed voor onszelf en voor onze omgeving te zorgen, maar we zijn ook lui en slordig. Niemand begint zijn dag met de idee ‘ik ga nu eens het milieu verknoeien, zie’, en toch nemen we al te vaak de gemakkelijkste uitweg. 

WIJ ook! 

Echt, je kunt ons gezin op heel veel fouten betrappen. Ik ga zelfs de aanzet geven: we hebben een dieselwagen, ons huis is nog niet energievriendelijk, we eten soms vlees, binnenkort nemen we zelfs het vliegtuig naar Zuid Afrika, en ik hou nog teveel van een bad. 

Ik durf niet beweren dat we altijd even bewust consumeren, maar toch, veel vaker wel dan niet. 

We proberen en dat is gruwelijk ondermaats. 

Onze kleine inspanningen zijn waardevol maar wegen niet op tegen wat er nodig is. Zijn we daarom hypocriet als we meebetogen? Ewel neen!

Wij stapten door de straten van Brussel omdat wij vinden dat onze kinderen een ernstig klimaatplan verdienen. 

Voor diegenen die vinden dat wij het simpel zien. Dat is zo. Wij hebben niet alle gegevens om een adequaat plan te maken. Wij kunnen dat niet, en we willen dat niet moéten kunnen. Er zijn wetenschappers die genoeg verstand hebben van ecologie én van economie die dat voor elkaar kunnen krijgen. Het is aan de beleidsmakers om daarmee iets te doen.

Zal ons dat kosten? Ja! Maar niets doen zal nog ons nog veel meer kosten. Er moeten prioriteiten gesteld worden. In een huishouden is de goede keuze ook niet altijd de tofste, toch? Politici schermen nu met het excuus dat mensen onpopulaire maatregelen niet aankunnen. Dat is onwaar.

Niemand vindt het normaal dat je voor minder dan 100 euro een vliegreis kunt boeken. Nu kun je voor 112 euro vanuit Lille naar Bordeaux geraken met de TGV maar daar een goedkope vlucht van 56 euro tegenover zetten is gewoon niet eerlijk.  

Niemand vindt het normaal dat we kersen kunnen eten met Kerstmis, niemand verwacht dat ook, toch zijn ze er.

Maar praat ons geen schuldgevoel aan als we met de auto gaan werken wanneer het openbaar vervoer geen alternatief kan bieden. 

Er is veel werk, we beseffen dat. En zodra je aan één steentje duwt begint de hele dominoketting te wankelen maar hoe langer we uitstellen hoe groter en complexer dat bouwsel wordt. We moeten er nu aan beginnen want ik mag niet denken aan de puinhoop die volgt als het ineen begint te storten.

Doen alsof er geen probleem is en hopen dat de natuur zichzelf herstelt is een te gewaagde gok volgens mij. Dat is iets zoals zeggen dat ik vanzelf weer slank word omdat ik dat -echt waar- ooit was en intussen de ene praline na de andere binnenspelen. Dat werkt waarschijnlijk niet, he. Spijtig.

We hebben een plan nodig!

En ik vertrouw genoeg op de kennis van de mens dat het mogelijk is er een te maken.

Maar wij gingen ook naar Brussel omdat wij onze kinderen leren dat zeggen wat er scheelt altijd beter is dan zitten mokken: ‘Als wij niet weten wat je stoort kunnen wij je ook niet helpen’

Daarom dus: de straat op! Laat je horen!