LGBT+ moeilijk vinden is so 90ies. 

Maar kom, voor degenen die niet goed opgelet hebben: 

Mensen die iemand graag zien en die iemand ziet hen graag terug die hebben geluk! In gelijk welke vorm dat graag zien ook is.

Mensen die het zien zitten om kinderen te hebben nemen een grote verantwoordelijkheid, doen dat met veel liefde, veel angst, veel fouten en zijn altijd moe. Om het even hoe dat gezin samengesteld is.

Als homo’s voor kinderen kiezen doen ze dat heel bewust. Er kan nu eenmaal moelijk een accidentje van komen. Die kinderen hebben alvast die zekerheid. Al de rest is net als bij iedereen; elke dag herbeginnen. Het beste hopen, veel humor en af en toe eens met de vriendinnen een zaagsessie houden.

Nooit heb ik gevoeld dat ik bij een ‘minderheid’ hoorde, niet echt. 

Mijn lief lacht dat dat komt omdat dat niet bij mijn persoonlijkheid past. Ik ben niet geschikt voor een slachtofferrol.

Ik heb me altijd geengageerd, links van het centrum omdat ik thuis meegekregen heb dat je altijd moet uitkijken of er iemand je hulp nodig heeft en dat we dat best als gemeenschap doen. Alleenstaande moeders, zieken, nieuwkomers, mensen die pech hebben gehad, we zijn het als maatschappij verplicht om voor elkaar te zorgen…bovendien ‘niemand is er vrij van’*  

Nooit heb ik serieus overwogen dat ik zelf iemand zou zijn waarvoor op moet gekomen worden.

En ineens zit ik in die situatie. Het is akelig.

Iets over vrije meningsuiting.

Ik ben beleefd opgevoed dus dat betekent dat je mag discussieren, van mening verschillen en ’t mag soms zelfs eens luid gaan als de passie spreekt. Maar altijd laat je iemand in zijn waarde. 

Het is moeilijk. Ik geloof in hoffelijkheid en mij zal je heel zelden iemand horen schofferen, mijn tenen krullen al bij sommige grappen, maar kom… ik kan er tegen.

Smaken en kleuren en all that. 

Misschien moeten we enkele regels vast leggen.

Nooit val je iemand aan om wat hij is – een rosten, een dikken, een dommen, een boer, een homo, een Nederlander,…

Je kunt zeggen ‘Mr de roste dikke domme homofiele boer ik vind dat je je net als iedereen aan de verkeersregels moet houden.’  Zeg niet ‘ dikke Hollandse boeren mogen niet met de auto rijden’.

Je kunt vinden dat bepaalde zaken niet in jouw wereldbeeld passen maar je kunt de wereld niet naar jouw wensen doen voegen.

Als ik zou vinden dat extreem rechtse mensen hun kinderen niet goed opvoeden omdat ze de wereld van die kinderen verkleinen en dat niet in mijn wereldbeeld past, mag ik toch nog niet zeggen dat ze beter geen kinderen opvoeden. Ik mag dat zeker niet zeggen namens anderen, bvb als ik verkozen zou zijn voor het Vlaams parlement. Noblesse oblige. Dat wil zeggen met macht komt plicht. 

Iets over media trainingen

Ik heb me zelf politiek geengageerd en heb daar dus wat over opgestoken. De belangrijkste les is dat je om het even wat men je probeert aan te leren niet kan lukken als je het zelf niet gelooft.

Al wat je zegt moet waar zijn anders val je grandioos door de mand. Altijd. Vraag het aan de eerste de beste marktkramer. Als je je zelf niet gelooft zal niemand je product kopen. Authenticitheit herken je altijd.

Mvr Sneppe u was authentiek en waarachtig, verberg u niet achter mediatraining, dat is onwaardig en laf. 

U was ook gemeen maar dat wist u zelf wel.

Mijn vrienden zijn fantastisch.

Ze zeggen me allemaal hoe geweldig mijn gezin is. En ze hebben gelijk!

Maar daar gaat het niet om, of toch niet alleen. 

Ze zeggen me ook hoe ik me het niet aan moet trekken. Maar ik trek het me wel aan. Heel erg zelfs. Ik durf dit niet wegdenken omdat die mevrouw dom zou zijn. Dit is geen domheid, het is intollerantie. Het is je beter voelen dan iemand anders.

Het gaat niet alleen over mijn gezin, maar over al die gezinnen als dat van ons. Volgend jaar gaat het misschien over iets waar we nu nog niet aan denken, alleenstaande moeders bvb, of rostjes, of dikkerds, of….

Ik ben er niet gerust op, 

Want politiek is wat onze maatschappij vorm geeft. Of je het leuk vindt of niet, het bepaalt voor een groot deel hoe jij en ik de volgende jaren zullen leven. 

De shift naar extreem rechts maakt mij bang. Ze pakken ons in terwijl we erbij staan, we weten allemaal dat die one-liner show de essentie niet is en we nemen het allemaal niet zo ernstig.

Maar er kan intussen veel kwaad gedaan worden.

Ineens mag onder het mom van vrije meningsuiting iemand oordelen over iemand anders en daar een punt van maken om (verdoken) campagne mee te voeren.

Zaten we daar nu echt op te wachten? 

Willen we de gezonde katholieke waarden van de jaren 50 echt terug brengen? Echt?

Denkt er echt iemand dat het mogelijk is om ons Vlaanderen van de wereld af te schermen en wie zou dat uberhaupt willen?

Gaan we ons daar echt mee bezig houden? Ja dus. 

Dat de zorg dringend aangepakt moet worden, er wachten mensen.

Dat we een manier moeten vinden om het klimaat leefbaar te houden en tegelijk te zorgen dat onze economie en onze boeren er niet aan ten onder gaan.

Dat we allemaal voelen dat de rek uit de welvaart is, en er duurzame oplossingen bedacht moeten worden, en liever nu dan later.

DAT! Daar moeten we ons zorgen over maken.

Dat Jan en Bart een gezin willen, who cares? (behalve Jan en Bart natuurlijk) 

Maar de stigmatiseringsmachine draait intussen op volle toeren. 

Is het een afleidingsmanoeuvre? Divide et impera – (ek spreek die taal.)

Of willen ze echt gaan voor een witter dan wit maatschappij uit de jaren 50 sitcoms? 

Ik weet het niet en ik ben ook niet slinks genoeg om dit helemaal door te denken. 

Ik ruik onraad dat is alles.

Bedankt iedereen die ons blijken van steun stuurde. Het heeft me door een hele moelijke dag geholpen. 

Blijf alert, maar hoopvol.

Alle liefs

*= het kan ons allemaal overkomen- echt waar.