Categorie / het gezin

door zuszegt

Vanmorgen hebben we (een dagje te vroeg) alle kerstversiering opgeruimd. 

Hebben jullie dat ook dat gevoel van opluchting dat het weer allemaal voorbij is?

Sedert ik deel uit maak van een gezin hou ik van de feestperiode, de Kerstboom, de pakjes, de nieuwjaarsbrief, lichtjes,… het hele gedoe.

Maar ik ben net zo blij dat ik nu weer gewoon aan het werk kan.

Natuurlijk maak ik ook goede voornemens. Het is goed zo om de 6 maanden eens in ‘ t eigen hert te kijken’. 

Zal ik 10 kg lichter zijn volgend jaar? Heel waarschijnlijk niet. Maar hei, give me a break! Ik heb de menopauze doorgemaakt, ik heb 2 pre-pubers in huis, dit meisje heeft de stootrandjes rond haar hart nodig!

Zal ik het rustiger aan doen in 2020? Heel waarschijnlijk niet. Mijn zeepjes en mijn oorbellen beginnen net goed aan te slaan. Dus vermoedelijk zal ik nog meer tijd in Upstream studio steken. Het atelier is bijna klaar en ik kan niet wachten om er aan de slag te gaan.

Zal ik 5km kunnen joggen? Bij het idee alleen al zou een fittere ik over de grond liggen rollen van het lachen. Als ik op de top van mijn jeugdige slankheid geen tijd of plezier vond in sport is er weinig kans dat ik het dit jaar ineens ga ontdekken.

Wij hebben een druk, chaotisch, liefdevol gezin. Het ziet er niet naar uit dat we ineens veranderen in een goed georganiseerd team met nette kasten. (Al wil ik daar wel nog altijd zo graag naar streven). Ik troost me dat aandacht dat een beetje compenseert.

Zal ik me minder opjagen in de hardheid en de dwaasheid van de macht? Ik hoop van niet. 

Heel waarschijnlijk zullen we eind 2020 nog net zo moe zijn als nu, en nog altijd vinden dat we teveel op onze kinderen roepen, en nog altijd een te hoog getal op de weegschaal zien omdat we zo graag dat glaasje goede wijn drinken,

maar het grote verschil zal zijn dat ik me er niet meer schuldig over wil voelen.

Dit zijn mijn goede voornemens: 

Ik zal van slaap een goede vriend proberen te maken.

Ik zal zonder schuld tijd geven aan het denken.

Ik zal zacht proberen te zijn.

We doen wat we kunnen. En ‘als je je best hebt gedaan kun je niet beter’ zei metje.

We klunzen en proberen en falen, maar we hebben het goed met elkaar voor. 

En is dat niet schoon!?

Dus meester, als er eentje op school toekomt zonder agenda,… de mama heeft het even laten hangen, en ze mocht…

Ik wens van harte dat 2020 goed voor jullie zal zijn.

Warme groeten,

van 

Nathalie

XXXX

door zuszegt

Ik kan het niet geloven dat ik het hier nog moet over hebben! 

fullsizeoutput_1b83

LGBT+ moeilijk vinden is so 90ies. 

Maar kom, voor degenen die niet goed opgelet hebben: 

Mensen die iemand graag zien en die iemand ziet hen graag terug die hebben geluk! In gelijk welke vorm dat graag zien ook is.

Mensen die het zien zitten om kinderen te hebben nemen een grote verantwoordelijkheid, doen dat met veel liefde, veel angst, veel fouten en zijn altijd moe. Om het even hoe dat gezin samengesteld is.

Als homo’s voor kinderen kiezen doen ze dat heel bewust. Er kan nu eenmaal moelijk een accidentje van komen. Die kinderen hebben alvast die zekerheid. Al de rest is net als bij iedereen; elke dag herbeginnen. Het beste hopen, veel humor en af en toe eens met de vriendinnen een zaagsessie houden.

Nooit heb ik gevoeld dat ik bij een ‘minderheid’ hoorde, niet echt. 

Mijn lief lacht dat dat komt omdat dat niet bij mijn persoonlijkheid past. Ik ben niet geschikt voor een slachtofferrol.

Ik heb me altijd geengageerd, links van het centrum omdat ik thuis meegekregen heb dat je altijd moet uitkijken of er iemand je hulp nodig heeft en dat we dat best als gemeenschap doen. Alleenstaande moeders, zieken, nieuwkomers, mensen die pech hebben gehad, we zijn het als maatschappij verplicht om voor elkaar te zorgen…bovendien ‘niemand is er vrij van’*  

Nooit heb ik serieus overwogen dat ik zelf iemand zou zijn waarvoor op moet gekomen worden.

En ineens zit ik in die situatie. Het is akelig.

Iets over vrije meningsuiting.

Ik ben beleefd opgevoed dus dat betekent dat je mag discussieren, van mening verschillen en ’t mag soms zelfs eens luid gaan als de passie spreekt. Maar altijd laat je iemand in zijn waarde. 

Het is moeilijk. Ik geloof in hoffelijkheid en mij zal je heel zelden iemand horen schofferen, mijn tenen krullen al bij sommige grappen, maar kom… ik kan er tegen.

Smaken en kleuren en all that. 

Misschien moeten we enkele regels vast leggen.

Nooit val je iemand aan om wat hij is – een rosten, een dikken, een dommen, een boer, een homo, een Nederlander,…

Je kunt zeggen ‘Mr de roste dikke domme homofiele boer ik vind dat je je net als iedereen aan de verkeersregels moet houden.’  Zeg niet ‘ dikke Hollandse boeren mogen niet met de auto rijden’.

Je kunt vinden dat bepaalde zaken niet in jouw wereldbeeld passen maar je kunt de wereld niet naar jouw wensen doen voegen.

Als ik zou vinden dat extreem rechtse mensen hun kinderen niet goed opvoeden omdat ze de wereld van die kinderen verkleinen en dat niet in mijn wereldbeeld past, mag ik toch nog niet zeggen dat ze beter geen kinderen opvoeden. Ik mag dat zeker niet zeggen namens anderen, bvb als ik verkozen zou zijn voor het Vlaams parlement. Noblesse oblige. Dat wil zeggen met macht komt plicht. 

Iets over media trainingen

Ik heb me zelf politiek geengageerd en heb daar dus wat over opgestoken. De belangrijkste les is dat je om het even wat men je probeert aan te leren niet kan lukken als je het zelf niet gelooft.

Al wat je zegt moet waar zijn anders val je grandioos door de mand. Altijd. Vraag het aan de eerste de beste marktkramer. Als je je zelf niet gelooft zal niemand je product kopen. Authenticitheit herken je altijd.

Mvr Sneppe u was authentiek en waarachtig, verberg u niet achter mediatraining, dat is onwaardig en laf. 

U was ook gemeen maar dat wist u zelf wel.

 

Mijn vrienden zijn fantastisch.

Ze zeggen me allemaal hoe geweldig mijn gezin is. En ze hebben gelijk!

Maar daar gaat het niet om, of toch niet alleen. 

Ze zeggen me ook hoe ik me het niet aan moet trekken. Maar ik trek het me wel aan. Heel erg zelfs. Ik durf dit niet wegdenken omdat die mevrouw dom zou zijn. Dit is geen domheid, het is intollerantie. Het is je beter voelen dan iemand anders.

Het gaat niet alleen over mijn gezin, maar over al die gezinnen als dat van ons. Volgend jaar gaat het misschien over iets waar we nu nog niet aan denken, alleenstaande moeders bvb, of rostjes, of dikkerds, of….

Ik ben er niet gerust op, 

Want politiek is wat onze maatschappij vorm geeft. Of je het leuk vindt of niet, het bepaalt voor een groot deel hoe jij en ik de volgende jaren zullen leven. 

De shift naar extreem rechts maakt mij bang. Ze pakken ons in terwijl we erbij staan, we weten allemaal dat die one-liner show de essentie niet is en we nemen het allemaal niet zo ernstig.

Maar er kan intussen veel kwaad gedaan worden.

Ineens mag onder het mom van vrije meningsuiting iemand oordelen over iemand anders en daar een punt van maken om (verdoken) campagne mee te voeren.

Zaten we daar nu echt op te wachten? 

Willen we de gezonde katholieke waarden van de jaren 50 echt terug brengen? Echt?

Denkt er echt iemand dat het mogelijk is om ons Vlaanderen van de wereld af te schermen en wie zou dat uberhaupt willen?

Gaan we ons daar echt mee bezig houden? Ja dus. 

Dat de zorg dringend aangepakt moet worden, er wachten mensen.

Dat we een manier moeten vinden om het klimaat leefbaar te houden en tegelijk te zorgen dat onze economie en onze boeren er niet aan ten onder gaan.

Dat we allemaal voelen dat de rek uit de welvaart is, en er duurzame oplossingen bedacht moeten worden, en liever nu dan later.

DAT! Daar moeten we ons zorgen over maken.

Dat Jan en Bart een gezin willen, who cares? (behalve Jan en Bart natuurlijk) 

Maar de stigmatiseringsmachine draait intussen op volle toeren. 

Is het een afleidingsmanoeuvre? Divide et impera – (ek spreek die taal.)

Of willen ze echt gaan voor een witter dan wit maatschappij uit de jaren 50 sitcoms? 

Ik weet het niet en ik ben ook niet slinks genoeg om dit helemaal door te denken. 

Ik ruik onraad dat is alles.

Bedankt iedereen die ons blijken van steun stuurde. Het heeft me door een hele moelijke dag geholpen. 

Blijf alert, maar hoopvol.

Alle liefs

 

*= het kan ons allemaal overkomen- echt waar.

door zuszegt

De straat op!

 

We zijn gaan betogen en we zijn daar fier op. We hebben ons laten horen.

Op facebook en andere sociale media woedt een storm aan meningen pro en contra de klimaatmarsen. Discussie is goed als het betekent dat iedereen die een opinie poneert daar ook even bij heeft nagedacht. De wereld heeft veel denkwerk nodig. Jammer genoeg blijft het heel vaak bij boutades. Opruien is zo gemakkelijk geworden.

We zijn allemaal aandoenlijke klungelaars in dit leven. We proberen goed te doen. We trachten goed voor onszelf en voor onze omgeving te zorgen, maar we zijn ook lui en slordig. Niemand begint zijn dag met de idee ‘ik ga nu eens het milieu verknoeien, zie’, en toch nemen we al te vaak de gemakkelijkste uitweg. 

WIJ ook! 

Echt, je kunt ons gezin op heel veel fouten betrappen. Ik ga zelfs de aanzet geven: we hebben een dieselwagen, ons huis is nog niet energievriendelijk, we eten soms vlees, binnenkort nemen we zelfs het vliegtuig naar Zuid Afrika, en ik hou nog teveel van een bad. 

Ik durf niet beweren dat we altijd even bewust consumeren, maar toch, veel vaker wel dan niet. 

We proberen en dat is gruwelijk ondermaats. 

Onze kleine inspanningen zijn waardevol maar wegen niet op tegen wat er nodig is. Zijn we daarom hypocriet als we meebetogen? Ewel neen!

Wij stapten door de straten van Brussel omdat wij vinden dat onze kinderen een ernstig klimaatplan verdienen. 

Voor diegenen die vinden dat wij het simpel zien. Dat is zo. Wij hebben niet alle gegevens om een adequaat plan te maken. Wij kunnen dat niet, en we willen dat niet moéten kunnen. Er zijn wetenschappers die genoeg verstand hebben van ecologie én van economie die dat voor elkaar kunnen krijgen. Het is aan de beleidsmakers om daarmee iets te doen.

Zal ons dat kosten? Ja! Maar niets doen zal nog ons nog veel meer kosten. Er moeten prioriteiten gesteld worden. In een huishouden is de goede keuze ook niet altijd de tofste, toch? Politici schermen nu met het excuus dat mensen onpopulaire maatregelen niet aankunnen. Dat is onwaar.

Niemand vindt het normaal dat je voor minder dan 100 euro een vliegreis kunt boeken. Nu kun je voor 112 euro vanuit Lille naar Bordeaux geraken met de TGV maar daar een goedkope vlucht van 56 euro tegenover zetten is gewoon niet eerlijk.  

Niemand vindt het normaal dat we kersen kunnen eten met Kerstmis, niemand verwacht dat ook, toch zijn ze er.

Maar praat ons geen schuldgevoel aan als we met de auto gaan werken wanneer het openbaar vervoer geen alternatief kan bieden. 

Er is veel werk, we beseffen dat. En zodra je aan één steentje duwt begint de hele dominoketting te wankelen maar hoe langer we uitstellen hoe groter en complexer dat bouwsel wordt. We moeten er nu aan beginnen want ik mag niet denken aan de puinhoop die volgt als het ineen begint te storten.

Doen alsof er geen probleem is en hopen dat de natuur zichzelf herstelt is een te gewaagde gok volgens mij. Dat is iets zoals zeggen dat ik vanzelf weer slank word omdat ik dat -echt waar- ooit was en intussen de ene praline na de andere binnenspelen. Dat werkt waarschijnlijk niet, he. Spijtig.

We hebben een plan nodig!

En ik vertrouw genoeg op de kennis van de mens dat het mogelijk is er een te maken.

Maar wij gingen ook naar Brussel omdat wij onze kinderen leren dat zeggen wat er scheelt altijd beter is dan zitten mokken: ‘Als wij niet weten wat je stoort kunnen wij je ook niet helpen’

Daarom dus: de straat op! Laat je horen!

door zuszegt

Tabula Rasa!

 

De wissel van een nummer 18 naar 19 is klein bier in vergelijking met wat er ten huize Zus speelt.

Vorig jaar deze tijd leefden we geheel naar onze tevredenheid in een mooi huis met een prachtige tuin, onze grootste zorg leek toen hoe we een tripje naar Euro Disney ingepland konden krijgen.

Ons leven kreeg een hele andere wending door iets wat ons erg overstuur bracht. Spoiler Alert: het is goed afgelopen!

Zie ons nu. Van de voornemens van vorig jaar is niets in huis gekomen, maar we hebben er een fonkelnieuwe gelukkige thuis voor in de plaats.

Voor velen die denken dat we helemaal zot geworden zijn. Omdat het snel is gegaan wil nog niet zeggen dat het in een opwelling was. Misschien ben ik jullie toch wat uitleg verschuldigd.

In het kort. We kregen te horen dat een toekomstvisie van de gemeente invloed zou hebben op de manier hoe wij in onze tuin leefden. Wat daarop volgde is iets heel emotioneels dat je op een redelijke manier nooit aan iemand uitgelegd krijgt. Wij vonden het zo erg dat wij er ons in één klap niet meer thuis voelden. We beseffen heel goed dat de meeste mensen daar helemaal niet zo zwaar aan zouden tillen maar wij dus wel. We konden het niet recht redeneren. (Geloof me we hebben hard geprobeerd)

Verder kan ik daar niet veel meer over zeggen. Het is zo omdat het zo is.

Het moeilijke was dat wat ons boos maakte, uiteindelijk iets goeds voor het dorp kan zijn. Wat wij zouden opgeven is een gevoel, datgene wat je thuis van jou maakt. En dat zet je tegenover een dorp dat mogelijk op termijn wat verkeerszachter zou kunnen worden. Inderdaad veel “zou’en en als’en” maar toch. Niet simpel.

Wij vonden dat dus ook.

Het algemene goed tegenover persoonlijk welbevinden afwegen én bovendien op lange termijn denken. Een zware combo. 

Dat he-le-maal doordenken staat in mijn top 3 van moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan. Maar we hebben het geklaard.

Afwachten en op het beste hopen ligt niet in onze aard. Wij proberen altijd tot positieve actie over te gaan in alles wat ons overkomt. Dus na de toegestane tijd van binnen zitten knorren besloten we uit te kijken naar een nieuw nestje. Ik zou niet met mezelf kunnen leven als ik uit eigenbelang een project met potentieel afschoot maar ik zou ook niet kunnen omgaan met de veranderingen die me opgedrongen werden. We kwamen al gauw tot het besluit dat plaats te maken het beste zou zijn. 

Et voila!

Eens je duidelijkheid hebt voor jezelf gaat alles snel. Een mens mag maar zo lang wentelen in zijn drama. Je moet er dan wel helemaal voor gaan natuurlijk: woest zijn en bleiten en bang zijn en boos op heel de wereld. Maar dan moet het gedaan zijn. – OVER- Je moet uiteindelijk tot een conclusie komen. Hoe sneller hoe beter voor iedereen. Moving on- bovendien, rancune is zoooo 20e eeuw. 

Hier zijn we dan, 6 maanden en 200 meter verder en heel blij met onze beslissing. 

Het nieuwe nest is een gelukkige thuis geworden in enkele weken tijd.  We hebben heel veel werk verzet . Dat verklaart waarom we een beetje buiten beeld geweest voor vrienden en familie. Sorry vriendjes het wordt beter in 2019. 

We zijn toch aan het verbouwen geslagen ondanks mijn dure eden van ‘alleen een laagske verf, zoetje’  We hebben nog veel te doen maar we merken nu al dat dit huis er één is waar team zus veel avonturen zal beleven. 

De kinderen hebben zich gemakkelijk aangepast. We zijn bewust in de buurt gebleven zodat ze hun veilige basis niet zouden verliezen. Omdat we dagelijks van het oude huis naar het nieuwe huis wandelden is de overgang voor hen heel gemakkelijk verlopen. Twee weken voor de verhuis aten ze er al en maakten ze er hun huiswerk, terwijl de mama’s nog rap een muur schilderden. 

We hebben er een legendarische verhuis van gemaakt die ene dag dat het oude wijven regende. -Sorry Kim van Tales of the Crib: ik heb al jouw tips gelezen en zo erg mij best gedaan, maar de dag dat we de camionette aan het laden waren verloor ik mijn boekje met labels en was de aannemer nog een muur aan het uitbreken, ik heb dus jammerlijk gefaald in het departement sereen verhuizen.

Maar alle dozen zijn al leeg en dat voelt als een overwinning. 

Kerstavond hebben we samen met de familie kunnen vieren in het nieuw huis.

Het oude nest heeft het geluk dat de nieuwe inwoner er net zo verliefd op werd als wij. Wij zijn er zeker van dat het huis en zijn nieuwe bewoner goed voor elkaar zullen zijn. We hebben dat hoofdstuk dus met een fijn gevoel kunnen afsluiten.

We zijn nu een beetje moe maar heel gelukkig. 

Er volgen nog plannen. Als we daar wat meer duidelijkheid over hebben lees je het hier. Never a dull moment ten huize Zus.

De moraal van het verhaal is dat vast willen houden aan iets nooit een goed idee is als het je teveel kost. Het gevecht mag nooit het doel worden. Soms is het moeilijk om dat onderscheid te zien.

We wensen jullie allemaal een gelukkig 2019 vol avonturen en de moed om te kiezen voor geluk.

XXX

n

PS 1 we proberen dit jaar toch naar Eurodisney te gaan

PS 2 De missie van vorig jaar geldt nog steeds: 

‘Ik zal het plan zonder uitstellen volgen, gebruik makend van mijn talent te inspireren, om het milieu te verbeteren en zodoende harmonie bereiken.’ – babysteps.

door zuszegt

Iets over lange autoritten

We gaan er nog jaren over praten “Weet je nog die zomerige lente van ’18 de zwembadjes stonden opgezet vanaf Pasen!” We vergeten bijna dat er nog een Grote Vakantie moet volgen. En daarbij ook de reisplanning. 

Reizen met kinderen is niet vanzelfsprekend maar ik herinner me nog de tijd voor airco of filmpjes en mét simililederen autozetels, dus mij hoor je niet klagen. Niet echt.

Zo gaat dat bij ons: op een vroege morgen worden kinderen, hond, kat de helft van ons kantoor plus de helft van mijn atelier in de auto geladen en we vertrekken vol goede moed voor een tocht van 10-11 uurtjes.

Om het helemaal leuk te maken zijn 2 kinderen en 1 mama (ik) wagenziek. Lange autoritten zijn niet leuk, we doen allemaal liever andere dingen. Maar wij proberen het voor iedereen zo aangenaam mogelijk te maken.

Onze tips-

  • Kies je tijdstip goed. 

Kies een comfortabel moment om te vertrekken. Geef daarbij voorrang aan de bestuurder.  Toen de kinderen jonger waren en gemakkelijk in de wagen sliepen vertrokken we putje in de nacht. Heerlijk rustige kindertjes in de wagen maar 2 uitgeputte moeders die in het donker turen en van verveling bijna indutten. Nu ze niet meer zo gemakkelijk in de wagen slapen,  rijden we alleen nog in daglicht. We vertrekken bij het ochtendgloren. Als het even kan op zondag. Never NEVER ever again op vrijdagavond,- die keer, … er is geen bloed gevloeid maar daarmee is ook alles gezegd.-

  • Outfit

Kies een comfortabele outfit voor jezelf en de kinderen. De kinderen reizen in een pyjama die voor trainingspak kan doorgaan. Zodat ze ongegeneerd kunnen uitstappen tijdens de pauzes maar toch het gevoel hebben dat ze mogen slapen in de auto. Kies voor jezelf voor comfort maar iets dat je toch leuk staat. Niets lastiger dan aanschuiven voor een plasje in een wegrestaurant en je een sloor voelen.

  • Maak een ‘huisje’

Hun plaatsje in de auto maken we zo gezellig mogelijk. Kussentjes, dekentjes, knuffels. Ze kiezen zelf een klein koffertje waarin ze hun speelspullen inpakken. Autootjes, kleurtjes, poppetjes. Omdat ze dat zelf inpakken is dat meestal een succes tijdens de reis. De enige voorwaarde is dat het koffertje dicht moet kunnen. Past het er niet in, gaat het niet mee. 

  • Eten

Wij beperken het eten in de wagen zoveel mogelijk. Maar af en toe een kleine snack is een fantastische vervelingsbreker. Afwisseling is ook hier de sleutel.

  • Pauzes

Wij houden frequent heel korte pauzes. We stoppen maximaal 10 minuutjes om de hond even te laten wandelen en de kindjes even naar de WC te laten gaan. We parkeren meestal ver van het restaurant en stappen naar ‘the Ministery of Funny Walks’. Hilariteit bij de kinderen en ze krijgen nog wat beweging bovendien. 

  • Afspraken

Wij spreken vooraf af dat er geen entertainment aan boord is voor de dag écht begint. Dwz dat de kinderen nog een beetje slapen of rusten tot 7.30u en -de mama’s niet gek worden. 

Ruzie is verboden, op straf van confiscatie der iPads

Praten doen we op normaal geluidsniveau, schreeuwen wordt bestraft -met confiscatie der iPads

We kiezen geen partij, los het zelf op. Als we ons moeten bemoeien volgt er een straf, …. inderdaad -confiscatie der Ipads.

  • Entertainment.

Wij zorgen voor zoveel mogelijk variatie. 

Door de wagenziekte kunnen ze niet lang na elkaar TV kijken, lezen of spelletjes spelen. Wij houden de tijd in het oog, na een half uurtje doen ze weer iets anders.

  • Hun eigen playlist beluisteren. 
  • Een kwisje
  • Ik zie ik zie wat jij niet ziet
  • Rijmen
  • Temperatuur volgen: Is het al warmer?

Maar bij ons is de absolute topper 

  • Het Grote Verhaal 

De grootste hits zijn: de geschiedenis van ons gezinnetje (inclusief de huisdieren) dan Griekse mythologie, de bijbel, de evolutietheorie, Nelson Mandela en andere superhelden.

Soms begin ik zelf:

Weet je waarom Samson eigenlijk Samson heet? Je weet nog dat het een hond is met heel veel haar? Wel, er was eens een man lang geleden die zijn kracht uit zijn haar haalde…

Meestal begint het op een vraag van de kinderen zelf

Mama hebben vogels altijd kunnen vliegen? -Ik weet niet zeker wanneer dat gebeurde maar ik weet wel dat Dino’s veren hadden…

Hoe is de Flash eigenlijk aan zijn krachten gekomen? Zoon en ik delen een liefde voor Superhelden.

Hoe hebben jullie mekaar leren kennen? Dan volgt een heel romantisch verhaal over onmogelijke liefde en onoverbrugbare afstanden maar eind goed al goed en ze leefden nog lang en gelukkig.

Waar komen wolken eigenlijk vandaan?

Zijn er ook blauwe autowegen? 

Alle vragen waar ik op kan antwoorden kan ik in een Groot Verhaal gieten, waar ze tot nu toe nog naar willen luisteren.

Tot vorig jaar hield Nico een lijst bij van dingen die ik niet wist, hij kwam tot 18. Nu is hij al zo ver dat hij beseft dat die lijst niet bij te houden is. -hm- In dat 2de leerjaar maken ze toch een sprongetje.

Tot nu toe is het vertellen zo’n groot succes dat ik moet rantsoeneren naar 1 Groot Verhaal per uur, want we weten intussen ook dat elk antwoord een nieuwe vraag oproept.

Zo lang we op deze manier de trip draaglijk kunnen maken, houden we het vol en daarna gaan we er wel iets anders op vinden.

Wanneer we kort na de middag op bestemming aankomen stormen de kinderen en de dieren het veld in en kunnen de mama’s rustig bekomen met een drankje.

France la Douce!

En? hoe gaat dat bij jullie?

Goede Reis Vrienden!

X

door zuszegt

iedereen hoopt toch op rozengeur en maneschijn

fullsizeoutput_a4aDeze blog is een lastige. Het is al een tijdje stilletjes op Zus zegt omdat dit eerst geschreven moet worden. Ik hou er niet van mensen met moeilijke dingen te confronteren als ik geen oplossing kan aanbieden, en in dit geval is het net zo.

Het leven loopt nooit zoals je verwacht en dat is ok, maar soms is dat ook een beetje moeilijk. Als je van nature een aanpakker bent maar iets helemaal niet op kunt lossen, gaat dat dieper dan een theoretisch aanvaarden. Het is moeilijk, het opschrijven is het loslaten in de wereld.

Ik kan alleen proberen informatie geven en hopen dat dat wat uithaalt.

Here goes:

Ons meisje is een fantastisch, slim, creatief kind dat met veel gratie en moed een beperking draagt. Ze heeft ontwikkelings dysfasie. Ze verdient dit blogje, zodat mensen haar wat beter zouden begrijpen.

Ontwikkelings Dysfasie wil in haar geval zeggen dat taal voor haar iets vreemds is. Zij verwerft taal niet zoals wij dat doen. Een zin bouwen komt niet vanzelf, zij plakt stukjes aaneen in een volgorde die zij door te trainen moet verwerven. Zij begrijpt veel meer dan ze zelf kan zeggen.

Een van de problemen van ontwikkelings dysfasie is dat het verward wordt met gebrekkige intelligentie. Dat is heel verwarrend en heel pijnlijk voor haar. Ze begint te beseffen dat mensen haar anders behandelen. Ze behandelen haar als een jonger kind of denken dat ze dom is. Het wrede is dat ze daar zelfs begrip voor toont. ‘Ze verstaan mij niet, ze denken ik het niet weten’.

Ik zweer je; ons mamahart kan dat slecht aan.

Haar hersenen werken anders. Ze werkt in beelden, ervaringen, fragmenten van taal.

Voor haar is dat gewoon, zij past zich beetje bij beetje aan aan wat de wereld rondom haar van haar verwacht en hoe zij zich daar in kan bewegen. En ze doet dat met een doorzettingsvermogen en met mededogen voor de mensen rondom haar. Veel meer dan omgekeerd.

Hoe ga je daar dan best wel mee om? Instructies moeten heel duidelijk gegeven worden. Wij gebruiken korte zinnen, met directe opdrachten. Ikzelf blijf moeilijke woorden gebruiken, maar let erop dat ik geen bijzinnen gebruik. Op die manier blijft ze in haar eigenwaarde maar maak ik het toch wat beter te begrijpen.

Naar haar luisteren is een oefening in geduld. Ze maakt fouten tegen grammatica en haar verhalen hebben niet altijd een duidelijke volgorde. Maar met wat welwillendheid kun je haar goed begrijpen. Ze is ook gewoon dat ze dingen meer dan één keer uit moet leggen. Dus geen probleem als je het nog eens vraagt.

Het zou fijn zijn als ze ook serieus genomen wordt.

Ze heeft geen innerlijke taal die haar stuurt. Alles wat zij doet of denkt moet zijn eerst ervaren. Wij hebben een innerlijke taal die alles wat wij denken en doen stuurt: ik heb dorst, ik ga thee drinken, ik maak eerst thee, water in de ketel, een tas uit de kast halen, het theezakje openen, of neen toch maar losse thee, kookt de ketel al? Opgepast de Aga is warm… Zij niet.

Elk taakje, elke emotie sturen wij door taal. Zij heeft leren fietsen door vaak te vallen. Dit proberen, vallen, dus zo werkt het niet, een andere manier proberen, vallen, dat werkt niet, opnieuw…

En zo gaat dat met alles.

Ik ben in absolute bewondering voor haar doorzettingsvermogen.

Nu ze in het eerste leerjaar zit worden ook de problemen duidelijker.

Het goede nieuws is dat ze vooruit gaat. Ze leest en schrijft en rekent, op haar tempo weliswaar. Maar ze zet stappen die wij niet voor mogelijk hielden. Ons fantastisch schooltje doet er alles aan om haar te helpen. Met extra ondersteuning voor de leerkrachten, extra logopedie en veel geduld bewandelt ze een traject dat tot nu toe succesvol is. Nu moeten wij er over waken dat ze niet opgeeft. De emotionele impact is niet te onderschatten. Ze beseft zelf heel goed dat ze anders is en dat dat nooit beter wordt. Op school proberen de juffen en meesters zoveel mogelijk uitleg te geven aan haar klasgenoten wat er precies met haar aan de hand is. Dat helpt.

Een gezin met twee kinderen is druk en chaotisch. Net als in elk ander gezin brengen de mama’s hun dagen door met dingen roepen als ‘doe uw schoenen aan’, ‘snuit je neus’, ‘maak voort’, en variaties op dat alles. Daarbovenop komen de zorgen die je hebt als het niet vanzelf loopt.

Ouders van kinderen met autisme of adhd of … weten waar ik het over heb.

Het zijn de kleinste dingen die je uit balans brengen.

De grote dingen hebben we al zoveel mogelijk ingecalculeerd, in die zin dat we proberen een dag met een keer te nemen en ons aan te passen aan wat er op ons af komt.  Dat ze later juf wil worden is al bijgestuurd, het idee van zondagnamiddagen het hele gezin met een dik boek is opgeborgen.

Alle ouders moeten eerst en vooral het geluk van hun kinderen nastreven, maar alle ouders meten succes aan schoolresultaten, mooie job, stabiele situatie. Dat zijn de referentiepunten.

‘Goed zo lieve schat je hebt vandaag de hele dag gezorgd voor een kleutertje dat verdrietig was ‘ weegt anders dan ‘Waaw 86% op je rapport’, toch?

Ik grap vaak dat ik een streber ben, en dat ben ik ook. In alles moet je proberen het beste uit jezelf te halen, maar dat hoeft echt niet alleen over schoolresultaten gaan. Maar aan de andere kant gaan wij er ook alles aan doen om alles uit haar mogelijkheden te putten. Wat ze zelf kan moet ze zelf doen.

We kunnen haar niet beschermen tegen wat komen gaat. Haar traject zal lastiger zijn dan voor andere kinderen, maar we proberen haar te wapenen. En we proberen de omgeving zoveel mogelijk in te lichten over haar beperking zodat ze tenminste een eerlijke kans kan krijgen.

Leven met een kind met een beperking heeft een onvoorstelbare impact op alles in ons dagelijks leven. Elke dag slingeren we tussen ons best doen om vooruitgang te boeken, inschatten wanneer het te moeilijk wordt, fier zijn op wat ze kan, bang zijn omdat haar vrienden haar kwetsen, fier zijn op hoe ze daarmee om gaat, stoefen over haar overwinningen, pushen als ze wil dat iemand het van haar overneemt. En nooit kunnen we zeggen: ‘we gaan het eens een tijdje zijn beloop laten.’ Omdat we op een nieuwe manier met taal moeten omgaan moeten we altijd alert zijn op andere signalen.

De twee mama’s zijn allebei heel erg talig. We schrijven, praten, lezen veel. We hechten heel veel belang aan het juiste woord bij de bedoeling. Dat minder belangrijk moeten vinden raakt ons in het diepste van ons wezen. Met woorden begrijp ik mezelf en alles rondom mij. Omdat taal zo spontaan is en we dat niet kunnen gebruiken moet je een tussen stap inbouwen. Een tussenstap waarbij je na moet denken.  Dat impliceert een afstand die soms pijn doet. Nu ik een andere taal heb moeten zoeken voel ik me soms helemaal verloren in mijn relatie met ons meisje. Maar soms doet ze net dan iets waardoor ik weet dat we heel dicht zijn.

Soms maken we elkaar stapelzot van de zorgen. Maar dan doet ze iets wat ons verbaast zoals uit zichzelf beginnen voorlezen voor haar broer, mooie zinnen en al. Waardoor we het weer helemaal zien zitten.

Het is hier niet allemaal kommer en kwel. Integendeel. Meestal is dit een vrolijk gekkenhuis inclusief Babylonische verwarringen.  Als ze ’s morgens 2 sjakossen bestelt iplv 2 croissants liggen we allemaal samen in een deuk. Zij ook.

Ze is een fantastisch kind. Ze is de loyaalste persoon die ik ken. Ze is slim en dapper en creatief en ze is maar heel af en toe bewust gemeen tegen haar broer.

Wij zijn 2 fier pleegmama’s.

door zuszegt

hoera, kunst!

In ons huis is tekenen en schilderen een normaal deel van ons gezinsleven. Wij houden daar van.

Het is dus bij ons nooit netjes maar dat is een prijs die we graag betalen.

Nu zijn we al een tijdje over iets aan het nadenken: Hoe kunst los is komen te staan van het gewone leven en hoe zonde dat is.

We vinden het normaal dat onze kinderen niet vanzelf kunnen lezen.

We proberen hen aan te leren dat sporten niet alleen tof is maar ook een normaal deel van een gezonde levenswijze en doen daar moeite voor.

We oefenen elke dag tot ploin ploin op de gitaar verandert in een gemene riff.

Fietsen gaat niet vanzelf.

Ik denk dat zelfs Kobe ooit van iemand geleerd heeft hoe hij een eitje bakt.

En toch denken we dat tekenen een ‘talent’ is. Iets wat je hebt of niet hebt.

En als je het niet hebt dan is het normaal dat je een hele wereld aan je voorbij laat gaan. Dan geef je gewoon op.

Gelukkig proberen ze op school en academie plaats te maken voor creativiteit. Onze kinderen leren er genieten van muziek, toneel en beeld. Niets mis daar.

Elk kind houdt van tekenen. Geef een kleuter een potlood en hij verandert je salontafel in een landschap vol spinnen, met 7 zonnen en een boot. Of erger geef hem een stift!

Ik ben er heilig van overtuigd dat elk kind openstaat voor kunst. Confronteer hen met een schilderij van Rothko, laat hen Van Gogh zien en ik ben er zeker van dat je versteld zal staan van hun reacties.

We hebben ons laten vangen door het ‘grote geheim’. Ineens is ‘kunst’ tussen haakjes komen te staan.

We sturen onze kinderen naar de Karate omdat dat goed is voor discipline en zelfvertrouwen.

Of ze gaan voetballen om eens hun duivels te ontbinden. Naar de muziekschool omdat dat goed is voor hun algemene ontwikkeling.

Tekenen en schilderen kan al dat ook voor hen doen.

Er komt een moment dat kinderen het verschil zien tussen wat ze willen tekenen en wat er op hun papier komt. Dat is een moeilijk moment. De ‘ik kan dat niet’ komt er tussen. Als ze dan opgeven leggen we ons daarbij neer. Hij kan niet tekenen. En dat is ook ok. Alleen is het zonde dat ze zoveel moeten missen. Want niet alleen stoppen ze zelf met tekenen maar vanaf dat moment wordt kunst ook iets moeilijks.

Dat vind ik zo jammer.

Net zoals we hen helpen wanneer ze dat moment hebben als ze de tafels leren zijn er manieren om hen daar over te helpen. Techniek heet dat. Techniek kan hen het vertrouwen geven op hun intuïtie te blijven vertrouwen. Gelukkig hebben fantastische kunstenaars ons dat al voorgedaan. Alleen al door daar naar te kijken kunnen we al heel veel leren.

We moeten niet allemaal Kobe, of Nile Rodgers worden. Het is ok dat we allemaal verschillende interesses hebben en die volgen. Ik zal zelf nooit een sporter zijn. Maar ik kan een atletiek wedstrijd wel waarderen en ik krijg de kans om dat te volgen.

Er is nooit teveel ruimte voor creativiteit vind ik.

Omdat ik zo’n ruimte een goed idee vond. En omdat ik het beter vind een idee ook te realiseren, heb ik dat gedaan:

Et voila: De Kunstclub. – een kinderatelier.

Je hoort nog van ons.deKunstclublogokleur

door zuszegt

TERUG!

 

Het is druk geweest ten huize Zus. En dan is er geen tijd over voor geschrijf.

Ik ben geen Herfstmens maar echt niet! Het liefste zou ik een pre-winterslaapje houden.

Vreemd genoeg heb ik precies het omgekeerde gedaan dit jaar. Onze dagen zaten flink vol en dat bleek ook te werken.

Eerst was er de Business trip! Denk er een serieus muziekje bij. 

Eind november hebben we een job-event georganiseerd in Lissabon en in Londen. Dat houdt in dat we in enkele dagen tijd zo’n 80 mensen ontvangen om een job interview te doen.

Voor lief en ik waren dat hectische, spannende dagen.

Denk ‘Eindwerkgevoel’ maal 10. Ik hou van de adrenaline, de buzz, de intensiteit… De 100m sprint in recruitering. Bring it on! Al je energie een korte tijd samengebald voor één doel.

Nerveus? Ja natuurlijk ben ik nerveus, maar als dat gevoel niet te lang aanhoudt geeft dat mij energie.

Als ik heel eerlijk ben hield ik vroeger ook stiekem van de examens. Ik vond het fijn omdat je je dan op 1 ding mocht concentreren. In het volwassen leven lukt dat bijna nooit meer. Ik mis die focus.

We proberen allemaal heel veel verschillende bordjes tegelijk in de lucht te houden. We moeten dat heel lang volhouden bovendien. Kinderen, werk, huishouden, vrienden, projectjes we willen alles tegelijk goed doen. Een uitputtingsslag waar een marathon in het niets bij verdwijnt.

Dat herfstslaapje lijkt me ineens weer heel aantrekkelijk.

Ik zei het eerder al, wij kunnen niet doen wat we doen zonder onze kring rond ons. Dikke dank u aan de vriendjes en familie die voor onze kinderen die drukke periode hebben omgetoverd in logeerfeestjes.

En dan was er de Kerst Bazar. Wat was dat mensen!

We hadden met ons speelplein comité het ideetje opgevat om een creatieve Kerstmarkt te organiseren in ons dorp. 9 december was het van dat. Onze bedoeling om de mensen van ons dorp een gezellige namiddag te bezorgen en hen kennis te laten maken met lokaal gemaakt producten. Het heeft onze verwachtingen vele malen overtroffen! Zoveel volk! Zoveel creativiteit, zoveel sfeer!  We lopen nu allemaal nog een beetje op wolkjes. Je kunt foto’s zien op de FB pagina Kerst Bazar. https://www.facebook.com/KERST-BAZAR-1948289105416818/ Of Beter nog kom volgend jaar gewoon langs!

IMG_1814Op de Kerst bazar heb ik mijn Spoon Folk gepresenteerd. Lepelmensjes met hun eigen karakter, hun eigen verhaal, hun eigen achtergrond. Een fijn project waar ik me helemaal in kan smijten. Ik zoek nog een manier om die personages hier ook een platform te geven.

 

 

En intussen is het kerstvakantie en heb ik zo’n 20 blogjes niet geschreven. Nu kan ik zeggen dat het volgend jaar beter zal zijn, en dat we ons strak aan onze routine zullen houden. Maar we weten allemaal dat dat een illusie is. Het zal zijn zoals het altijd is een gelukkige en soms lastige chaos, maar we gaan er met volle goeste aan beginnen.

We wensen gezellige feestdagen aan iedereen!

door zuszegt

ik ben geen herfstmens.

Het weekend was fantastisch. Het huis is netjes. We hebben hard gewerkt om de kinderkamers op orde te krijgen. We hebben samen opgeruimd en alles herschikt. We hebben zelfs de haakjes gekleefd waar de speelgoedzak aan kan hangen. Wat een verbetering. Soms maken die kleine dingetjes het hele verschil.

Ineens hadden we tijd en ruimte over voor de leuke dingen.

We hebben samen geschilderd en we kregen daar via het lief en haar Facebook veel complimentjes over.

Er was een feest in Poperinge met een stoet en hoppe en bier en zon, en allemaal kei-blije mensen.

Na zo’n weekend ga je vol goede voornemens slapen. Op dit elan gaan we verder. We maken er een fijne herfst van met warme chocomelk en een boswandeling met vrolijke kindertjes en algehele tevredenheid. We gaan wat minder snel boos worden en we volgen allemaal de routine waardoor alles gemakkelijker wordt. Ziet, het wordt ge-wel-dig!

En dan is het maandagmorgen en het regent. Echte regen, niet zo’n gezellig klein buitje. Neen, van die ellendige eindeloze oktoberregen. Maar dat zal ons humeur niet bepalen, ah neen! Zo niet!

We gaan er een fijn ontbijt van maken.

Eerst nog iedereen haartjes wassen want er zijn luisjes gesignaleerd op school en tijdens dat geweldige weekend is het er niet van gekomen te controleren. Dus dat doen we vanmorgen nog snel eventjes. Ok, dat broers haar wat te lang is, draagt niet echt bij aan de sfeer. En zus, die ziet de kam en barst al in hysterisch gekrijs uit.

Een korte broek en conversen zijn niet de beste keuze voor een regendag. Dus dat betekent onderhandelen voor een compromis. De lange broek hebben we gewonnen, de conversen waren een verloren zaak bij de start.

Dan maar alles op alles zetten voor een gezellig ontbijt. Zus begint eraan vol goede moed, en broere slaagt erin zijn mouw niet in zijn chocoboterham te wrijven, maar dan valt de melk natuurlijk wel om. De mama’s houden vol en houden hun zenuwen nog net onder controle.

Zus houdt het na 2 hapjes voor bekeken. Na 26 toe eet verder’s en 32 maak voort’s, schiet Lief de eerste keer uit haar sloffen.

De ochtend begint op een normale ochtend te gelijken.

Het regent nog altijd.

Zijn jullie boekentassen klaar? Heb je je zwemzak mee?

Fruitdoosjes mee?

Heb je je tanden gepoetst?

Haal je boekentas!

Neem dan een mandarijntje.

Zwemles vandaag!

Doe je fluojas aan.

Neen, boven de regenjas, zus! E R B O V E N!

Heb je een mandarijn mee?

Haal een mandarijn!

Neen, Zus, E E R S T jas, dan fluojas.

Broer je hebt je tanden niet gepoetst! Doe dat nu. Ja, met je regenjas aan. NU, snel het is tijd!

Hangt je pyjama op zijn plaats? Wacht, ik kom je helpen!

En dan,…

Dan heeft er eentje het haakje voor de speelgoedzak losgepeuterd en ondersteboven terug geplakt! Muurvast.

Mama 2 verliest het helemaal.

De Nederlaag is compleet.

Morgen gaan we weer voor een gewone ochtend.

door zuszegt

hoe overleef je de grote vakantie met 2 kinderen.

En dan zit je in het zalige Zuiden, in een heerlijk stukje platteland. De hond zoekt een schaduwplekje, het lief verwerkt de laatste e-mails, de thermometer in het zwembad geeft een lekkere 31° aan… geen geluid,  behalve dan van 2 krijsende kinders. Een mens zou van minder stapelzot worden.

Hoe komen we de grote vakantie door met met kinderen?

Zaaaaaagen dat die kunnen.

En ze zwijgen nooit, maar echt nooooit he.

En ze kunnen geen 2 minuten zonder mekaar, maar steek ze samen en het zit ertegen…

En ondankbaar, nooit content, noois genoeg…

’t Zijn kinderen’ zegt mijn moeder dan. …Duh!

Maar dat is het precies. Het zijn dus kinderen en als volwassene is het lastig om daarmee om te gaan. Je mag dat lastig vinden. Alle trucs om het draaglijk te maken helpen.

-Routine.

Dat is mijn antwoord op alles. In mijn chaotisch hoofd is dat al zo vaak mijn redding geweest.

Het gaat erom alles wat in evenwicht te krijgen. Als je de tijd in stukjes deelt is het gemakkelijker om overzicht te houden.

De kinderen weten wanneer ze volle aandacht krijgen, wanneer ze hun plan moeten trekken en wanneer ze schermtijd krijgen, de volwassenen kunnen tussendoor ook nog wat centjes verdienen: iedereen blij.

Zo werkt het.

  • In de voormiddag ben ik 100% de moeder-entertainer.

Na een uitgebreid lui ontbijt samen gaat Chris werken en hou ik me voor de rest van de voormiddag met volle aandacht met de kinderen bezig: eerst de vakantieblaadjes, en dan Knutselen, schminken, spelen, scheidsrechter zijn, … om het even wat nodig is om hun spel op gang te houden. Soms kan ik tussenin zelfs wat huishouden gedaan krijgen.

  • Na de lunch ‘platte rust gelijk in de Chiro’. Nooit gedacht dat ik daarmee weg ging geraken maar nu houden ze ervan: onder een boom met een Jommeke, 20-30 minuutjes chillax. Stilte. Bliss!
  • Daarna moeten ze zich zelf bezig houden. Ik ben alleen bereikbaar voor ontsmetting of plakkers. (Dat lukt nooit maar allez een mens blijft proberen)

Die uren zijn mijn tijd. Dat wil zeggen dat ik werk en af en toe iets schreeuw in de zin van.’stop met uw broer onder water te duwen’ Of ‘zingt eens iets anders, ik word zot’ ..’

Meestal kunnen ze het tot 3 u volhouden dan nemen Chris of ik weer onze rol van animator wat ernstiger.

  • Rond 6 u begint het avondritueel: douche, aperitiefje, lang aan het avondeten, en in pyjama nog even op de iPad spelen of een filmpje op Netflix.
  • We streven naar bedtijd om 8u want dan hebben de mama’s nog een lange warme zomeravond voor hen alleen. Dat lukt soms

– Maak het fijn voor jezelf, het is ook jouw zomer!

  • Je kunt je kinderen bezighouden en je amuseren tegelijk! Als je niet handig bent probeer dan niets ingewikkeld te knutselen. Samen koken, outfits uit de la redoute catalogus knippen en een perfecte garderobe samenstellen, zelfs samen de was plooien kan ook leuk zijn en elk kind houdt van kuisen want dat is met water spelen.
  • Vergeet perfectie, eens je dat aanvaard hebt, is je zomer al half geslaagd. Een huis met kinderen is nooit het harmonieuze trendy plaatje dat je voor ogen had. De realiteit heeft een snotneus en smijt elke dag alle speelgoed rond. Probeer de rommel niet te beheersen, zorg dat het jou niet overheerst. Begrenzen dus. Het helpt als je een speelruimte in huis afbakent. Bij ons is dat de mezzanine, daar zijn de kinderen bij ons maar liggen hun spullen niet in onze weg. Als dat niet kan, probeer het de hele dag te negeren, en ruim s avonds allemaal samen in een keer op.
  • Nodig vrienden uit met kinderen. Laat de kinderen doen en geniet van de volwassen gesprekken.
  • Hou de lange zomeravonden voor ogen. Zorg dus dat je nog wat energie over hebt ’s avonds en maak het gezellig.

-Wat jij in de winter echt belangrijk vindt, vind je ook nog in de zomer, en dat mag echt!

Het is niet omdat lunch een slaatje op ons terras is, dat je je tafelmanieren mag vergeten.

Het is niet omdat je nu 24 u bij mij bent dat je er maar 6 van moet luisteren.

En het is niet omdat het vakantie is dat je zelf in de snoepkast mag graaien.

Alle regels van thuis gelden ook op vakantie. Eens iedereen dat weet, ook nonkel jan en opa kerremesse is alles gemakkelijker. Durf gerust je regels op te leggen ook al zijn er derden bij. Jij leeft met de gevolgen, jij mag dus de strenge moeder zijn.

Maar choose your battles: Over een cola wil ik onderhandelen,(zie 5), over bedtijd niet (zie2)

– Neem je kinderen serieus.

Het is niet fair van kinderen te verwachten dat ze uit zichzelf  ‘grote mensen dingen’ leuk vinden. Ik klim ook niet spontaan in hun boom omdat zij zeggen hoe mega dat wel niet is. Ze kunnen best een goed restaurant aan zonder speelhoek. Maar dan moet je wel bereid zijn hen ook in het gesprek te betrekken. Een museum is voor ons ook alleen interessant als we er iets van snappen, ontdek het samen.  Leer ze omgaan met je materiaal ipv in een angstkramp te gaan telkens ze in de buurt van een mes komen. Geloof me dat worden  de souvenirs. Als je kind warm en lastig begint te worden, verwacht dan niet dat ze bij kerk nr 4 nog braaf naar de glasramen blijft kijken. Zoek best eerst dat cafeetje met een schommel en neem zelf ook een glaasje chardonnay, beter voor iedereen.

– Loose the guilt. 

Als kinderen zich vervelen is dat niet jouw schuld. Ook niet als ze ruzie maken, zelfs  niet als ze zich pijn doen.

– Wijn! Ten alle tijde zorg dat er lekkere wijn in huis is, -met hapjes.

– Geniet van elk moment. Het is zomer!

Straks is het november en dan herinneren we ons vooral de zon, de bruingebrande lachende kinderen, het lekker eten, de vrienden, de avonturen. En dan wordt 2017 echt die lange idyllische, liefdevolle zomer die hij eigenlijk ook is.