Er zijn zo van die weken dat zelfs de geur van de meidoorn niet helpt.

In hetzelfde weekend dat de warmste radiostem verstomde en de ouders van Julie het vreselijkste nieuws kregen, verloor een collega plots zijn 16 jarig dochtertje. 

Ik ben dankbaar dat mijn dierbaren veilig zijn. Maar daar gaat het niet om.

Het verdriet dat door die gezinnen raast is teveel en te groot voor iemand als ik om naast me neer te leggen en gewoon door te gaan met mijn dagelijkse leven. 

Even stilgevallen.

Het is alsof je vel er af is en het grote verdriet rauw naar binnen kruipt. Ik denk dit dat de prijs is die je betaalt als je de andere 350 dagen van het jaar wel oprecht gelukkig kunt zijn door de lach van je hond of door het vuurwerk aan klaprozen in de berm.

Volgende week zal ik weer blij zijn en helemaal mezelf. 

Maar hoe die gezinnen verder moeten,…

ach toch..