In ons huis is tekenen en schilderen een normaal deel van ons gezinsleven. Wij houden daar van.

Het is dus bij ons nooit netjes maar dat is een prijs die we graag betalen.

Nu zijn we al een tijdje over iets aan het nadenken: Hoe kunst los is komen te staan van het gewone leven en hoe zonde dat is.

We vinden het normaal dat onze kinderen niet vanzelf kunnen lezen.

We proberen hen aan te leren dat sporten niet alleen tof is maar ook een normaal deel van een gezonde levenswijze en doen daar moeite voor.

We oefenen elke dag tot ploin ploin op de gitaar verandert in een gemene riff.

Fietsen gaat niet vanzelf.

Ik denk dat zelfs Kobe ooit van iemand geleerd heeft hoe hij een eitje bakt.

En toch denken we dat tekenen een ‘talent’ is. Iets wat je hebt of niet hebt.

En als je het niet hebt dan is het normaal dat je een hele wereld aan je voorbij laat gaan. Dan geef je gewoon op.

Gelukkig proberen ze op school en academie plaats te maken voor creativiteit. Onze kinderen leren er genieten van muziek, toneel en beeld. Niets mis daar.

Elk kind houdt van tekenen. Geef een kleuter een potlood en hij verandert je salontafel in een landschap vol spinnen, met 7 zonnen en een boot. Of erger geef hem een stift!

Ik ben er heilig van overtuigd dat elk kind openstaat voor kunst. Confronteer hen met een schilderij van Rothko, laat hen Van Gogh zien en ik ben er zeker van dat je versteld zal staan van hun reacties.

We hebben ons laten vangen door het ‘grote geheim’. Ineens is ‘kunst’ tussen haakjes komen te staan.

We sturen onze kinderen naar de Karate omdat dat goed is voor discipline en zelfvertrouwen.

Of ze gaan voetballen om eens hun duivels te ontbinden. Naar de muziekschool omdat dat goed is voor hun algemene ontwikkeling.

Tekenen en schilderen kan al dat ook voor hen doen.

Er komt een moment dat kinderen het verschil zien tussen wat ze willen tekenen en wat er op hun papier komt. Dat is een moeilijk moment. De ‘ik kan dat niet’ komt er tussen. Als ze dan opgeven leggen we ons daarbij neer. Hij kan niet tekenen. En dat is ook ok. Alleen is het zonde dat ze zoveel moeten missen. Want niet alleen stoppen ze zelf met tekenen maar vanaf dat moment wordt kunst ook iets moeilijks.

Dat vind ik zo jammer.

Net zoals we hen helpen wanneer ze dat moment hebben als ze de tafels leren zijn er manieren om hen daar over te helpen. Techniek heet dat. Techniek kan hen het vertrouwen geven op hun intuïtie te blijven vertrouwen. Gelukkig hebben fantastische kunstenaars ons dat al voorgedaan. Alleen al door daar naar te kijken kunnen we al heel veel leren.

We moeten niet allemaal Kobe, of Nile Rodgers worden. Het is ok dat we allemaal verschillende interesses hebben en die volgen. Ik zal zelf nooit een sporter zijn. Maar ik kan een atletiek wedstrijd wel waarderen en ik krijg de kans om dat te volgen.

Er is nooit teveel ruimte voor creativiteit vind ik.

Omdat ik zo’n ruimte een goed idee vond. En omdat ik het beter vind een idee ook te realiseren, heb ik dat gedaan:

Et voila: De Kunstclub. – een kinderatelier.

Je hoort nog van ons.