Zegt zus met een klein stemmetje

Het zijn rare tijden.

Zelfs voor een dwangmatig positiefje als ik is de lading slecht nieuws die we de laatste weken over ons heen krijgen moeilijk om te filteren.

In ons gezin worden de regels heel strikt gevolgd. We doen er alles aan om onszelf en de mensen rondom ons veilig te houden. Nu heb ik mezelf beloofd ook ons gemoed te beschermen. We proberen daarom onze nieuwsberichten te rantsoeneren. De cijfers en de curves hebben voor mensen als wij niet veel zin. We zoeken manieren om er goed nieuws in te lezen ook al weten we heel goed dat het eerst nog erger moet worden voor het beter wordt. We hebben onszelf een dieet opgelegd zoals toen we klein waren: 1 keer Karrewiet per dag voor de kinderen en 1keer bewust nieuws voor de mama’s. Dan pas besef je hoeveel keer per dag je anders van newssite naar newssite surft.

Ik ben aan het herstellen van een vieze borstvalling, en ik zweer je: ik ben bang geweest. Dit beestje heb ik wel vaker en elke keer ben ik daar echt mottig van, een beetje koorts, een dag of twee in bed en dan word ik beter. En ook al herhaal ik dat allemaal 10000 keer in mijn hoofd, de nachten zijn lang nu. 

Sommige mensen (zoals mijn lief) hebben een basisvertrouwen in hun lichaam. Ze zijn sterk en weten dat ze op hun lichaam kunnen rekenen. Ik heb dat nooit gehad. Mijn lichaam in ik hebben meer zo’n it’s complicated relatie. Ik ben een kluns, onhandig en mijn lichaam zit vaak in de weg van wat ik wil doen. Op momenten als deze heb je maar beter een goede verstandhouding met je lijf, zodat je goed weet wanneer je je echt moet zorgen maken en wanneer niet. 

Ik leer bij.

Mensen die mij kennen vallen nu van hun stoel: we hebben hier een half uurtje bewegen per dag ingepland en zelfs ik doe mee! We hebben een beurtrol zodat elke dag de sport van iemand aan bod komt: Karate, Dans, en Yoga (denksport mocht niet meedoen) Wie weet vind ik het na enkele weken nog prettig ook, maar ik vrees er voor.

Wij vervelen ons hier nog niet. Integendeel, om 9u elke avond uitgeteld, hoe déden we dat toen we dit nog met full time jobs combineerden? Ah ja, juist de meesters namen die 2 karwaten 8u per dag over.

De kinderen zijn automatisch in de routine van de Grote Vakantie gevallen. ’s Morgens wat studeren, klusjes en huishouden en de namiddag vrij spelen. Zij hebben de tijd van hun leven! Zij willen niet liever dan het gezin constant samen, hun kleine clan dicht bijeen.

Mama’s maken plannen. De zolder zou een trendy speelkamer worden.  Blijkt dat ze dit nodig hadden: een échte zolder, met stof en spinnenwebben en dozen vol speelgoed dat ze in geen maanden hebben gemist. De zolder is nu hun kamphuis. Ik leer bij.

Volgende week proberen we tijd voor onszelf in te plannen. Het ligt in mijn aard om altijd aandachtig te zijn; ik hoor en ik zie alles. Het is een moeilijke oefening om dingen te laten passeren, het lukt me al beter. Nu nog leren dat niet elke BONK die ik op de zolder hoor ook wil zeggen dat ik een kind met een open hoofdwonde zal vinden,…

De angsthaas in mij moet nog in zijn kot leren blijven.

Volgende week sluit ik me af en toe op in mijn atelier. Er wachten zepen en schilderijen op mij.

Onze zaak ligt helemaal stil. Als ondernemer ben je gewoon snel oplossingen te vinden. Het is een opgave dat idee nu helemaal los te laten. Wij maken ons zoals iedereen zorgen over de toekomst, maar we hebben onszelf ook opgelegd niet te ver vooruit te denken. Iedereen heeft dezelfde zorgen nu. In het grote plaatje verdwijnt dat in het niets. We moeten hier eerst door en dan zullen we weten wat we echt belangrijk vinden.

Ook dit zal voorbij gaan en we zullen veel geleerd hebben.

Vandaag is het lente en de zon is daar!

Zorg voor elkaar vrienden. 

We komen hier samen door.