En wij hebben het wel weer niet gezien zeker! En het ging over ons en het is bovendien nog gefilmd Bij Gunstens IN ONS DORP!  Waar we gingen dansen toen we jong waren. Tomme toch.

Ik heb het dus niet gezien, maar dat houdt me niet tegen om er ook iets over te zeggen natuurlijk.

Ik ben er zeker van dat het een geweldig programma was. Wat humor open kan breken voor minderheden is niet te evenaren. Hoera voor Taboe!

Zelf vergeet ik altijd dat ik tot een minderheid behoor. Mijn leven is gewoon mijn leven en dat voelt niet minder of anders of raar. Het past mij en het past mijn gezin.

Maar soms word ik eraan herinnerd.

Soms is dat lastig, meestal niet meer.

Nog altijd vind ik het raar dat mensen nieuwsgierig zijn wanneer ik ‘het wist’. Als ik nieuwe mensen leer kennen vraag ik me niet af op welke leeftijd ze verliefd zijn geworden en hoe ze wisten of ze verliefd waren. Dat is niet waar ik aan denk als ik hen leer kennen. Toch is dat een van de eerste vragen die ik krijg. Niet dat dat erg is, ik vind dat gewoon iets vreemds om je af te vragen, toch?

Het is ook raar dat mensen er van uit gaan dat je nog dezelfde bent dan als pakweg 14 jarige. Wat je toen voelde of deed hoeft niet noodzakelijk te identiek te zijn aan wat je nu bent. Een mens leert, groeit, verandert.

Nog zoiets ‘mor allée je ziet het bij jou niet dat jij een lesbienne bent”. Hoe reageer je dààr goed op? ‘Dank u?’ ‘Wat bedoel je?’ raad ik af, tenzij je van ongemakkelijke discussies houdt natuurlijk.

Of iemand die naar een homokoppel verwijst als de homootjes. Dan zeg ik altijd ‘hoezo? Zijn ’t kleintjes?’

Of de korte aarzeling voelen als je je vrouw voor ’t eerst aan iemand voorstelt. Ja je hebt het goed gehoord.

Of in ons geliefde Frankrijk opnieuw dezelfde gesprekken moeten voeren als toen we jong waren, over hoe gewoon het is. En helemaal niet vooruitstrevend dat het heel gewoon is, mensen die mekaar graag zien te laten kiezen voor elkaar.

Of als ze naar jou verwijzen als een voorbeeld voor een nieuwe gezinsvorm, en denken dat het over pleegzorg gaat en pas genant laat in het gesprek beseffen dat het over de lesbische mama’s gaat.

Hoe vaak is bij jullie een etentje geëindigd in een voorstel van een echtgenote die het wel eens ziet zitten en een echtgenoot die er niet tegen is of omgekeerd? Dàt is nu eens iets wat mij de kast OP jaagt in plaats van erin! Het lef!

Nu ik begin op te sommen merk ik dat er toch dingen zijn die wij gewoon meenemen en naast ons neerleggen. Er boos om worden vraagt te veel energie.

Ik ben al zo lang out dat ik het vergeet hoe het ging.

Het is lang geleden en het was een andere tijd. En toen was het echt nog moeilijk. De meeste holibi’s leefden in het verborgene. Toen ik tiener was was volgens mij het woord holibi nog niet eens uitgevonden!

Opgroeien in de jaren 80 was helemaal niet zo ‘machtig’. Er was de constante dreiging van de kernbom, niemand vond een job, Tatcher en Reagan waren aan de macht, er was de dreiging van de CCC , de bende van Nijvel en bovenop dat alles was er AIDS (én hoog haar). Een mens kan maar zoveel aan. Ik zweer het u: moeilijke jaren die jaren 80.

Nu kun je je nog moeilijk de angst die rond Aids hing voorstellen. Iedere homo werd als  een gevaar voor de maatschappij aanzien. Maar dan letterlijk. Ik herinner me levendig discussies met goede vrienden over hoe je als homo bvb toch niet in een supermarkt zou mogen werken waar je met eten in contact kwam want dan zou je een hele stad kunnen besmetten, of hoe je bij de tandarts of bij de dokter eerst zou moeten zeggen wat je geaardheid was voor je behandeld kon worden omdat je anders moord op je geweten had. Ik overdrijf niet.

Voor mezelf was het eigenlijk niet zo vreselijk moeilijk allemaal, ik werd verliefd en dat was dat. Nooit veel problemen mee gehad met dat verliefd worden. En t was altijd voor écht.

Maar uiteindelijk toen ik wist dat ik samen met mijn (vrouwelijk) lief een leven wilde uitbouwen, was het voor mijn omgeving moeilijker. Je in die jaren outen als lesbische was echt niet zo vanzelfsprekend. Je zadelde je ouders en je nabije omgeving met een hoop miserie op, dat doe je niet zomaar.  Je koos zogezegd voor een moeilijke weg; je zou nooit werk vinden, je zou nooit kinderen krijgen, je zou een dubbel leven moeten leiden…Dat zijn een hoop zorgen voor ouders om te dragen.

Maar zelf heb ik dat nooit zo zwaar aangevoeld. Het was wat het was. Het had inderdaad een enorme berg kwalijke gevolgen maar bijna allemaal dingen die buiten mezelf kwamen. Ik heb nooit gedacht dat ik het Grote Gevecht moest leveren.

Ik heb me ook nooit verborgen. Toen niet en nu niet.

We voelden wel in alles dat we op een keerpunt stonden. We wisten dat onze generatie niet tevreden zou zijn met een verborgen leven. Wij duwden tegen de wanden van de kast.

Nooit vergeet ik toen mijn pa onze vriend E voor het eerst zag in Gent. Toen ik hen aan elkaar voorstelde gaf mijn pa geen krimp. E de meest camp homo van Gent.  In zilveren broek, zwarte kanten bloes en rood haar.  Mijn vader was hoffelijk als altijd, in niets kon je merken dat dat toch een situatie was die hij nog niet veel had meegemaakt. Die twee deden daar een gezellig klapke op ons terras en niets voelde moeilijk. Zowel E als mijn vader waren 100% zichzelf en helemaal op hun gemak. West Vlaams en Gents accent en al, die verstonden mekaar.

Op dat moment wist ik dat het wel goed zou komen met onze generatie.

En zo is het ook gegaan.

Er is veel ten goede veranderd in de 30 jaar dat ik volwassen ben. Ik ben het voorbeeld van complete integratie want ik kon net als iedereen trouwen én scheiden.

Het enige waar ik echt spijt van heb is dat ik me in mijn twenties het hart heb gebroken over kinderen krijgen. Ik was toen helemaal niet zeker of ik dat een wel kind kon aandoen. Dat is een foute inschatting geweest. Mijn excuus is dat ik niet durfde vertrouwen dat de verandering zo snel zou komen. Nu ik de prachtige bijna volwassen kinderen van mijn vrienden van toen zie, ben ik fier op hen. Maar tegelijk schaam ik me een beetje dat ik toen zo bang voor hun toekomst was. Dat is zo jammer, het heeft me heel veel nodeloos verdriet gekost.

Maar kijk, alles is goedgekomen! Nooit ervaar ik écht pijnlijke reacties van de mensen rondom mij. Iedereen in ons dorp kent en respecteert ons. We voelen ons geen raar gezin.

En ik weet hoe dat komt:

Ik woon in de Westhoek waar mensen zonder complimenten zijn. Doe wel en zie niet om en al de rest doet er eigenlijk niet toe. Eens je dat doorhebt gaat de rest vanzelf.

Wat een sprookje: Ik ben gelukkig getrouwd we voeden samen 2 fantastische pleegkinderen op en we leefden nog lang en gelukkig!

Ik wens het jullie allemaal toe!

XXXX

 

De foto is van de onovertroffen Maarten Devoldere Photography