‘dat ze zoveel geluk hebben dat ze bij ons beland zijn.’

of we niet bang zijn dat we ze ‘terug moeten geven’?

of ze ‘mama’ tegen ons zeggen

ja op alles, maar dat verdient een uitleg die ik niet altijd kan geven als we aan de kassa van Delhaize staan bv., bij deze:

Pleegouderschap is in ons geval een win/win situatie. Ik zal er vaak over vertellen maar laat ik hier beginnen.

Lief en ik wilden altijd al kinderen maar kwamen elkaar te laat in het leven tegen om nog zelf zwanger te worden. Dat was eerst wat verdrietig maar lief zou lief niet zijn als ze niet een oplossing zocht. Zoals bv. pleegzorg of adoptie.

Adoptie viel al snel af door de lange wachttijden en onze leeftijd.

Zelf aarzelde ik om dezelfde redenen als iedereen. Maar ik heb toch de startcursus gevolgd om te weten te komen of het iets voor mij was.

Lief heeft een filosofie: laat angst voor wat mis kan gaan je toch niet tegenhouden iets te doen wat je graag wil doen. En dat zegt ze dan met zo’n rustige overtuiging, dat je er weinig tegen in kunt brengen.

In dit geval: die kinderen hebben een thuis nodig, wij hebben liefde over, waarom zouden we dan mekaar niet helpen? En als er een einde aan moet komen hebben we mekaar hopelijk genoeg geleerd om daarmee om te kunnen gaan.

Wij hadden het geluk in een toffe groep te zitten, een 10-tal fijne koppels die met enthousiasme en gevoel voor humor dezelfde weg op gingen. Ik weet niet hoeveel mensen er uiteindelijk pleegouders geworden zijn maar ik weet zeker dat ze allemaal veel van de cursus opgestoken hebben.

• • neem de startcursus ‘ernstig’ je leert er veel over jezelf, je relatie en of pleegzorg iets voor jou is of niet. 

Wij hebben gekozen voor pleegzorg ‘lange termijn’. Voor ons was het belangrijk dat we echt een band kunnen maken met die kinderen, dat we een gezin kunnen vormen. Pleegzorg probeert een match te vinden die voor beide partijen werkt.

Je kunt je grenzen aangeven. Ik heb bv. in de cursus ontdekt dat ik slecht met agressie om kan gaan en daar is rekening mee gehouden.

• • overweeg goed wat in jouw gezin past: crisisopvang, tijdelijke opvang, lange termijnopvang, weekend- of vakantieopvang. Wees eerlijk tegenover jezelf en durf te vragen wat goed voor jou is.

Vele kinderen kennen geen echte thuis. Onze pleegkinderen hebben dus inderdaad geluk dat ze bij ons terecht gekomen zijn. In ons kleine dorp waar we een fijne vriendenkring hebben. In het schooltje waar ze veel vriendjes hebben. In onze grote chaotische drukke familie. Allemaal samen vormen we een warm netwerk waarbinnen deze twee kunnen opgroeien, weerbaar worden en relaties leren vormen. ‘It takes a village to raise a child’ zeggen ze in Afrika en ze hebben gelijk.

Wij zijn blij en dankbaar voor die 2 bundels energie die ons leven een heel andere zin hebben gegeven.

• • verzorg je sociale netwerk. Net als alle jonge ouders word je in het begin opgeslorpt door de chaos van het ouderschap. Verlies dus je vrienden niet uit het oog. je hebt hen nodig om je verstand niet te verliezen. De band met ouders van leeftijdsgenootjes is voor ons nu onschatbaar gebleken: je kunt op elkaar terugvallen voor opvang, carpool en playdates én er is altijd wel ergens cava voorradig als het even lastig is. DANKE vriendjes!

Intussen zijn de kinderen 4 jaar bij ons.

De relatie met de biologische ouder is zo goed geëvolueerd dat we elkaar kunnen vertrouwen. Hij weet dat we ons best doen om zijn kinderen goed op te voeden en wij houden rekening met zijn groot verlangen om een plaats in het leven van zijn kinderen te behouden.

In pleegzorg krijg je praktische richtlijnen mee, over hoe je best rekening houdt met de ouders. In het begin gingen wij daar heel krampachtig mee om. Een kappersbezoekje was toen nog aanleiding voor zweetaanvallen en stress. Maar intussen hebben we geleerd waar de echte gevoeligheden liggen. Nu hebben we een weg gevonden die zowel voor ons als voor de ouder aanvaardbaar is. Het is zoals in alle relaties een kwestie van geven en nemen.

• • Choose your battles- of de kunst van het compromis. Laat het ‘goed proberen te doen’ niet in de weg staan van je eigen visie. Als jij echt niet houdt van een broskopje, en de ouders wel, probeer dan een compromis te vinden. Kies een haarsnit waar jij wel elke dag mee kunt leven en geef dan toe op iets anders voor de bezoekdagen bv..

Wij hebben veel aan onze pleegzorgbegeleider die enkele malen per jaar op bezoek komt. Hij is een neutrale tussenpersoon die alleen aan de kant van het kind staat. Hij kan dus mogelijk moeilijke situaties helpen ontladen.  Maar hij is vooral een goed klankbord. We kunnen eens onverbloemd zagen bij iemand die weet waar het over gaat. Heerlijk!

• • Gebruik pleegzorgbegeleiding. Zij weten heel goed wat je rechten en plichten zijn, hun ervaring is goud waard. Zij weten waar je het over hebt en dat helpt.

De kinderen noemen ons Mama, maar ze noemen ons ook bij onze namen, afhankelijk van het moment of de situatie. De biologische ouder vindt dit soms moeilijk, maar we volgen de kinderen hierin. Toen de kindjes bij ons kwamen waren ze nog zo klein dat ze ‘mama’ zeggen nog nodig hadden. Ze kopieerden spontaan wat de andere kinderen op school zegden tegen hun ‘opvoeders’. Wij hebben er nooit een punt van gemaakt. We hebben hen vrijheid gegeven in hun keuze. Mama of Nathalie het maakt niet uit, en voor hen ook niet.

Ik wou alleen absoluut niet dat de kinderen me ‘tante’ of zo noemden, een tante is een andere verhouding. Een mens valt dan ineens over van die kleinigheden.

De kinderen weten goed het verschil tussen hun pleegmama’s en hun buikmama.

In een gezin met 2 mama’s en een buikmama ontstaan er soms hilarische spraakverwarringen maar we slagen er toch in elkaar altijd te verstaan.

• • tip 4 humor! Niets beter dan een lachbui om de lont uit het vuur te halen.

Wij zijn nog altijd heel blij met onze beslissing van zoveel jaar geleden.

Lief heeft weeral gelijk gekregen: soms moet je het gewoon doen.

Als je meer info wilt over pleegzorg raad ik je volgende link aan.

http://www.pleegzorgvlaanderen.be